Σε προσέχεις για να σε έχω (Μυθοπλασία)

 Κως. Τετάρτη, 17 Ιουνίου. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και συλλέγω το διαμελισμένο, από την κούραση, κορμί μου. Το πρωί στην δουλειά, το μεσημέρι στης φίλης μου το σπίτι. Υποφέρει μέρες τώρα από μία δηλητηρίαση που την ταλαιπωρεί και την εξουθενώνει όλο και περισσότερο. Δώσαμε μαζί εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ και η επιτυχία ήταν διπλή. Διοριστήκαμε στο ίδιο νησί, που δηλώσαμε για να μην χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εκείνη έφυγε από την Θεσσαλονίκη με χαρά, εγώ με μία πίκρα. Ο χωρισμός μου με τον Σταύρο, για να ακολουθήσω το όνειρό μου, δεν ήταν ότι καλύτερο. Εκείνος δεν ήθελε να σταθεί εμπόδιο σε μένα, εγώ δεν θα έφευγα αν μου το ζητούσε. Έχουν περάσει οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που τον είδα. Δεν χάσαμε επικοινωνία όμως. Μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα στο τηλέφωνο, αλλά τον νιώθω όσο περνάει ο καιρός να απομακρύνεται. Τις τελευταίες μέρες δεν με έχει πάρει τηλέφωνο όμως. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του και το σηκώνει ο αδερφός του αραδιάζοντάς μου ότι δικαιολογία σκεφτεί το φτωχό του μυαλό, προκειμένου να με ξεγελάσει. Ουφ! Δεν μπορώ άλλες σκέψεις. Πάω για ύπνο.

   Άλλη μια μέρα στους δρόμους. Πρώτα στην δουλειά και μετά από το σπίτι της Μαρίας. Μου έχει δώσει το κλειδί να μπαίνω για να μην κουράζεται στο "σήκω - κάτσε", μιας που έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μου. Σήμερα, από το πρωί δεν έχω ξυπνήσει καλά. Έχω ένα κακό προαίσθημα. Δεν είδα και καλό όνειρο... Η φιλενάδα με διαβεβαιώνει πως είναι μια χαρά με την υγεία της, αλλά το βάρος μέσα μου δεν έχει φύγει. «Φταίει η πανσέληνος», μου λέει γελώντας, αλλά εμένα δεν με πείθει. Την βλέπω πως είναι περίεργη η όψη της. Σαν να μου κρύβει κάτι. Με κοιτάει πολύ έντονα στα μάτια και με ρωτάει συνέχεια για εσένα. Πόσες μέρες έχουμε να μιλήσουμε, αν είσαι καλά, και άλλες ερωτήσεις που με οδηγούν να την ρωτήσω τι έπαθε ξαφνικά σήμερα και μου κάνει τόσες ερωτήσεις για εμάς. Μου απαντά κάπως νευρικά. «Πρέπει να σου πω κάτι. Ο Αργύρης με πήρε τηλέφωνο, μου είπε κάτι που δεν ξέρω πως να σου το πω.» Σάστισα μερικά λεπτά και προσπάθησα να ξετυλίξω το κουβάρι. Ο αδερφός σου, πήρε τηλέφωνο την Μαρία; Πως έγινε αυτό; Αυτοί οι δύο είναι σαν τον σκύλο με την γάτα. Η αγωνία μου κορυφώνεται. Η Μαρία συνεχίζει, σφίγγοντας τα χείλη της: «Ο Σταύρος είχε ένα ατύχημα πριν τέσσερις ημέρες. Δεν τρεφόταν σωστά, δεν κοιμόταν πολλές ώρες, κουραζόταν από πολλά πράγματα, τα οποία τον έκαναν να είναι επιρρεπής. Καθώς περπατούσε για κάποιες εξωτερικές δουλειές ζαλίστηκε και λιποθύμησε. Και...»...«Τι και ρε Μαρία; Συνέχισε! Είναι καλά;»...«Ξέρεις... Χτύπησε στο κεφάλι. Είναι στο νοσοκομείο.» Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Να τσιρίζω και να θυμώνω με τον αδερφό σου που δεν βρήκε την ευγενή καλοσύνη αντί να μου αραδιάζει όλες αυτές τις δικαιολογίες, να μου πει την αλήθεια έτσι ώστε να πάρω μια άδεια και να έρθω εκεί κοντά σου. Πέρασαν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου. Από το ότι μπορεί να έχεις κάτι σοβαρότερο και να μου το κρύβουν, μέχρι και το ότι μπορεί να σε χάσω από την ζωή. Πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Άρχισα να περπατάω στους δρόμους και να κλαίω. Πήρα τηλέφωνο να κλείσω εισιτήριο αλλά λόγω κακοκαιρίας δεν έφευγε ούτε αεροπλάνο ούτε καράβι. Τηλεφώνησα στον αδερφό σου. Μου υποσχέθηκε πως θα με ειδοποιεί για κάθε εξέλιξη της υγείας σου και μου ανέφερε πως την ώρα που σε μετέφεραν με το ασθενοφόρο, πριν χάσεις τις αισθήσεις σου ξανά, του είπες να μην με ειδοποιήσει και να μην με ανησυχήσει. Ξέρω πως μια ανθοδέσμη για "Περαστικά" και αυτό το γράμμα δεν θα αναπληρώσουν την απουσία μου. Ξέρεις όμως πως εγώ ποτέ δεν έκανα ότι μου έλεγες. Πάντα έκανα το δικό μου. Εύχομαι να σου έδωσαν το γράμμα αμέσως μόλις συνήλθες, όπως τους παρήγγειλα. Ήθελα απλά να με διαβάσεις. Να με νιώσεις εκεί δίπλα σου. Να σου δώσει δύναμη να σηκωθείς ξανά όρθιος. Ήθελα να σου μιλήσω. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο υπήρξε μια ένταση. Σου θύμωσα! Ανέκαθεν, όταν μαλώναμε, εγώ θύμωνα αλλά εσύ είχες μια ψυχραιμία σαν να έλεγες από μέσα σου «έλα μωρέ, θα μας περάσει και μετά όλα θα είναι καλά». Γιατί έτσι γινόταν! Δεν ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο, δεν ήθελα να ρίξω τα μούτρα μου. Τις τελευταίες ημέρες μετάνιωσα για την συμπεριφορά μου. Και τι έγινε δηλαδή που μου έκανες μια χοντρή πλάκα; Εγώ δεν σου έχω κάνει; Το άσχημο προαίσθημά μου βγήκε, ναι μεν αληθινό, αλλά μου έδειξε, δε, και έναν δρόμο που δεν τον είχα φανταστεί ποτέ.

 

 Λένε πως κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να έχουμε σίγουρο στην ζωή μας και πως σήμερα η ημέρα ξημερώνει για όλους, αλλά η αυριανή για τους μισούς. Ένα θέμα υγείας είναι ένα θέμα υγείας και ευχόμουν να μην το βιώσει κανείς από τους δυο μας. Με ταρακούνησε πολύ η περιπέτεια της υγείας σου. Μου έδειξες πως τελικά είσαι τόσο σημαντικός για εμένα που δεν με νοιάζει που μένεις, που μένω, με ποια κοιμάσαι και με ποιον ξυπνώ. Με νοιάζει απλά να υπάρχεις και να χαμογελάς. Να ξέρω πως κάπου είσαι όρθιος, κάνεις φιλικές συζητήσεις και γελάς. Πως περνάς όσο μπορείς μια ευχάριστη ζωή. Γιατί, όπως μου είπες την ημέρα που με αποχαιρετούσες στο λιμάνι, "σημασία δεν έχει το ότι χωρίζουμε, σημασία έχει το ότι θα υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου". Πόσο δίκιο είχες όταν εγώ μέσα μου ούρλιαζα να μου πεις να μείνω; Πόσο πολύ με αγάπησες που με έσπρωξες να κυνηγήσω ένα χαμένο όνειρο και ας ήσουν ο χαμένος της υπόθεσης; Όλα αυτά εγώ γιατί τα κατάλαβα τώρα; Δεν μπορούσα να τα καταλάβω πριν μου πάθεις ότι έπαθες; Τρελάθηκα από την αγωνία μου. Με έστειλες στον άλλον κόσμο και με γύρισες. Δεν θα αντέξω να σε χάσω ή να ξέρω πως ταλαιπωρείσαι από κάτι. Σε παρακαλώ! Εσύ έλεγες πως εγώ θέλω σπρώξιμο για οτιδήποτε είναι να κάνω στη ζωή μου. Το σπρώξιμο το δικό μου είσαι εσύ. Μπορεί να σου θυμώνω, αλλά μετά κάνω ότι θα μου πεις εσύ. Αν δεν μου το πεις εσύ, τότε ποιος; Σου είπα πως νιώθω ανασφαλής όταν δεν μιλάω μαζί σου. Βάλε τα δυνατά σου να παλέψεις οτιδήποτε σε κυνηγάει και τρελαίνει το μυαλό σου. Όταν σε γνώρισα ήσουν ένα θηρίο ανήμερο και πάλευες με θεούς και δαίμονες και τώρα ηττήθηκες από έναν αγώνα τον οποίο δεν μου λες. Θέλω τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το γράμμα, να μου στείλεις ένα γραπτό μήνυμα με μία λέξη: ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. Το "Υπόσχομαι" όμως θα προϋποθέτει λίγες αλλαγές: θα μου υπόσχεσαι πως θα παλέψεις να ανταπεξέλθεις στη μίζερη ζωή σου, θα μου υπόσχεσαι πως θα αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου, θα μου υπόσχεσαι πως θα χαμογελάς, έστω και σαν αγγαρεία, και πως όταν με σκέφτεσαι και θέλεις την παρέα μου θα με αναζητάς ότι ώρα και αν είναι. Εφόσον ήθελες να υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου, δεν θα υπάρχουμε μόνο για τις βλακείες που ανταλλάζουμε και γελάμε, αλλά και για οτιδήποτε ΜΑΣ βασανίζει. Επιτέλους αποδέξου ότι έχεις ανάγκη μια συντροφιά. Έλεγες ότι εγώ δεν τα αντέχω όλα, αλλά τελικά εσύ δεν αντέχεις. Και αν αντέχεις και είσαι παλικάρι, απόδειξέ το μου!! Γίνε δυνατός. Κάν' το για χατίρι μου. Με έβαλες να σου υποσχεθώ κάποτε πως θα κυνηγήσω το όνειρό μου και πως την επιτυχία μου θα την αφιερώσω σε εσένα. Εγώ ό,τι υποσχέθηκα το έκανα πράξη. Εσύ; Θα το κάνεις πράξη; Σ'αγαπώ. Πάντα θα σε αγαπώ. Το ήξερα από την αρχή που σε γνώρισα ότι πάντα θα κατέχεις πλεονάζουσα θέση στη καρδιά μου. Είτε το θέλεις, είτε όχι. Η αγάπη μου για εσένα όμως είναι προστατευτική και διαρκής και όχι με διαλείμματα. Εφόσον δεν θα μου έκανες ποτέ κακό, τότε να σε προσέχεις. Θυμήσου ότι μου χρωστάς για όλα όσα σου έχω δώσει απλόχερα, δεν σου χρωστάω. Καιρός να μου τα ξεπληρώσεις όλα, έως την τελευταία χάρη που μπορεί να μου ζήτησες. Χαμογέλασέ μου. Σκούπισε τα υγρά σου μάτια, γιατί ξέρω ότι συγκινήθηκες, και άρχισε τον αγώνα που σου ζητώ ΕΓΩ.Περαστικά σου.

   Υ.Γ.: Σε περιμένω στο νησί. Πάντα σε περιμένω. Κάθε μέρα, από την πρώτη ημέρα που σου έστειλα την διεύθυνσή μου, όταν θα βγω από το σπίτι κοιτάζω αριστερά και δεξιά μήπως και σε δω κάπου να στέκεσαι όρθιος. Σε περιμένω για να ρίξουμε έναν πανηγυρικό καυγά σαν τους παλιούς. Έναν καυγά επειδή με τρόμαξες. Σε φιλώ.

(η μυθοπλασία "Σε προσέχεις για να σε έχω" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)