Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Η αγάπη είναι ζάλη...

Αγάπη είναι ένα ζευγάρι μάτια.
Ένα ζευγάρι μάτια που λαμποκοπούν όταν σε κοιτούν. Που μπορούν και σου μιλάνε ενώ το στόμα δεν έχει δύναμη να αρθρώσει λέξη. Δύο μάτια που δειλιάζουν να ανοιγοκλείσουν εκείνο το ένα δευτερόλεπτο μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα του δικού σου προσώπου. 

Αγάπη είναι ένα χάδι.
Ένα χάδι που σε κάνει και γεμίζεις σαν επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Ένα άγγιγμα που μπορεί να ξεσηκώσει κάθε αίσθηση του 
σώματός σου και να το νιώσεις μέχρι και στην άκρη των δακτύλων των ποδιών σου. Ένα χάδι στο μάγουλο, στα μαλλιά, στα χέρια... 

Αγάπη είναι ένα χαμόγελο.
Το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να έχεις όταν σε αντικρίζει. Ένα χαμόγελο που σε πείθει ότι όντως ξεσηκώνεις και εσύ την δική του καρδιά και την κάνεις να χοροπηδά.

Αγάπη είναι ένα τραγούδι, δύο τραγούδια. Αγάπη είναι γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ, είναι λόγια που ειπώθηκαν, όνειρα απραγματοποίητα, αγάπη είναι εσύ και αυτός/αυτή.
Όμορφο πράγμα να τα έχεις όλα αυτά σε μία σχέση μα ακόμα πιο όμορφο είναι να συνεχίσεις να τα έχεις και μετά από αυτή. Το βολικό είναι μετά τον χωρισμό να μπαστακωθεί ο εγωισμός σε έναν θρόνο με τα χέρια σταυρωμένα και να κοιτάζει τον απέναντι σαν μια σιχαμερή κατσαρίδα που (φταίει- δεν φταίει) φταίει! Πόση δύναμη χρειάζεται να ξεπεράσεις αυτό το στάδιο χωρίς να σου αφήσει κουσούρι το μίσος; Πόση ακόμα περισσότερη δύναμη χρειάζεται να έχεις για να μπορείς να σκέφτεσαι μόνο τις όμορφες εμπειρίες που είχες μαζί του και να διαγράψεις τις άσχημες; Ωραία τα παραμύθια, μόνο που αυτά μας τα εξιστορούσαν όταν ήμαστε παιδιά για να κοιμηθούμε. Της αληθινής ζωής τα παραμύθια όμως δεν έχουν όλα ευτυχισμένο τέλος. Το πριγκιπόπουλο δεν παντρεύτηκε την πριγκιποπούλα, δεν χόρεψαν όλοι μαζί από χαρά και δεν γέμισε το σπίτι τους από παιδικές φωνές.


Οι μεγαλύτερες αγάπες (όπως λέει και το μότο, και οι μεγαλύτεροι έρωτες) αυτή τη στιγμή κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια. Είτε μόνοι είτε με παρέα. Βγαίνουν έξω με φίλους για να πνίξουν μέσα τους εκείνα τα μάτια που συνοδευόντουσαν από χάδια. Δεν πονάνε πια, δεν κλαίνε πια, δεν υποφέρουν. Έμαθαν να ζουν με την "απώλεια" και οτιδήποτε την θυμίζει δεν τους γεμίζει με πόνο αλλά με χαμόγελο. Πετάξανε στα σκουπίδια οτιδήποτε αρνητικό είχε το κεφάλι τους γι'αυτό το πρόσωπο, κρατήσανε τις όμορφες αναμνήσεις και προχώρησαν την ζωή τους. Γιατί να την προχωρήσουν; Γιατί έτσι! Τι να κάνουμε τώρα; Η απόφαση πάρθηκε και έπρεπε να γίνει πράξη. Δεν μετάνιωσαν στιγμή για όσα έζησαν μαζί του, δεν θα μετανιώσουν ποτέ. Εφόσον ο εγωισμός και το πείσμα πήραν δρόμο και, αντί γι'αυτούς, εμφανίστηκε η πανίσχυρη αγάπη, κανένα σημάδι μεταμέλειας δεν θα υπάρξει στο μέλλον.

Αν τους δεις στον δρόμο φαίνονται. Περπατούν σκεπτικοί, άλλοτε χαμογελούν άλλοτε όχι. Το βλέμμα τους κρύβει μια λησμονιά, μια θλίψη. Είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με τα ήδη υπάρχοντα της ζωής τους αλλά κάτι τους λείπει. Πάντα θα τους λείπει. Πάντα θα έχουν μέσα τους μια μικρή φλογίτσα που την διατηρούν όπως όπως προκειμένου να μην σβήσει. Είναι εκείνη της επιστροφής. Δεν δίνουν ελπίδες στον εαυτό τους, δεν του χαϊδεύουν τα αυτιά. Μοιράζονται όποτε θέλουν την ιστορία τους μόνο και μόνο για να υπενθυμίσουν στον εγώ τους ότι μπορούν να ζήσουν και πως ο κόσμος δεν χάθηκε ούτε θα χαθεί. Πως είναι δυνατοί που άντεξαν και αντέχουν. Θαυμάζουν τον εαυτό τους που στη σιωπή πνίγουν ότι πιο όμορφο πέρασε από την ζωή τους και χαμογελούν σαν να είναι ακόμα μαζί. Δεν τους νοιάζει αν η αγάπη τους είναι αμοιβαία. Δεν τους νοιάζει αν το σκεπτικό το δικό τους συμφωνεί με το σκεπτικό εκείνου/εκείνης. 

Γιατί, όπως λέει και ο Μενέλαος Λουντέμης, <<Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά....>> 




(το άρθρο "Η αγάπη είναι ζάλη" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2014 από το AridaiaNews.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου