Στον έρωτα ... παραλογείς

Πόσες φορές έχουμε πιάσει τον εαυτό μας, μετά από έναν χωρισμό που μας άδειασε συναισθηματικά, να λέει πως "Τέλος ρε, τέλος! Ο επόμενος θα περάσει από την Ιερά Εξέταση για να μπει στην ψυχή μου". Σίγουρα όχι λίγες. Έχεις ξεπεράσει το χωρισμό σου, έχεις βρει ξανά το γέλιο σου και απλά θέλεις να μείνεις εκεί. Να βγεις με τις φίλες σου, να πιεις ένα ποτό παραπάνω, να ξυπνήσεις τη γειτονιά σου από τα χαχανητά σου, να γυρίσεις σπίτι ό,τι ώρα θες χωρίς το άγχος του μήπως σε πάρει και είσαι ακόμα έξω, ενώ του υποσχέθηκες πως θα γυρίσεις νωρίς στο σπίτι. Αυτή θες να είσαι μετά από την καταπίεση και σίγουρα δεν θες καμία ανδρική παρουσία δίπλα σου για λίγο διάστημα.
Και δεν μου λες, κουκλίτσα μου; Δεν σου έχουνε πει πως ο Θεός γελάει μαζί σου όταν κάνεις σχέδια και όταν λες τις λέξεις "Ποτέ" και "Πάντα"; Δεν σου άνοιξε κανείς τα ματάκια, ρε κοριτσάκι του μπαμπά; Δεν σκέφτηκες πως εκεί που ξεσαλώνεις με τις φίλες σου, στο απέναντι σκαμπό εκείνο το μελαχρινό που σε κοιτάει έχει ένα βλέμμα τύπου "Κουκλάρα μου, θέλω να γίνω ο θεός σου και εσύ η εκκλησία μου"; Μάλιστα! Αυτό το όνομα έχει ο έρωτας. Απρόβλεπτος, ατίθασος, που σε πιάνει ΠΑΝΤΑ απροετοίμαστη, παράλογος, απαιτητικός, κολασμένος. "Μην τον κοιτάς, μην τον κοιτάς" λέει η εσωτερική σου θεά. Μία εσύ τρομάρα σου και μία η Αναστάζια Στιλ. Άιντε να σε δω, μικρό μου ψώνιο, μπορείς να αντισταθείς;
Υποτάξου, ατίθασο γύναιο. Αφού δεν μπορείς να πάρεις κατά βάθος τα μάτια σου από πάνω του. Έχει αυτό "το κάτι" που λέμε. Τι είναι; Το βλέμμα του σε τραβάει; Το αξύριστο πρόσωπό του; Το μαύρο ντύσιμό του; Τι είναι; Σίγουρα φαίνεται μυστηριώδης η όλη του παρουσία. Και όπου μυστήριο εσύ κολλάς! Τι έλεγες πριν; Πως δεν θέλεις άλλον έρωτα; Κάτσε και θα σου πω εγώ την συνέχεια.
Έρχεται ο τυπάς και σε ρωτάει, "Είσαι μόνη εδώ"; (άνθρωπέ μου γκαβός είσαι; Τέσσερις Ματίνες Μανταρινάκη σέρνω μαζί μου...) "Όχι με τις φίλες μου...". "Δεν τις βλέπω καν" η απάντηση του Έλληνα εργένη. Έλααααα, έλααααα, δεν λιποθυμάς ακόμα. Όχι, δεν σε έχει μεθύσει το άρωμά του μετά από τρία ποτά που 'χεις κατεβάσει και όχι, δεν σε έριξε η ατάκα του. Όχι! Όχι καλέ λέμε. Εσύ βράχος! "Τις βλέπεις και καλό θα ήταν να κάτσεις να ΜΑΣ βλέπεις από την θέση που ήσουν πριν. Συγνώμη μα με ενοχλείς". Μην σου πέσει η μύτη κουκλίτσα μου! Πόσες μέρες θα μετανιώνεις την απάντηση που έδωσες στη νεκρανάσταση του Μάρλον Μπράντο;

"Πολύ καλά λοιπόν. Εγώ θα φύγω εφόσον σε ενοχλώ, αλλά θα σε παρακαλέσω στο επόμενο ποτό που θα πιεις μην γυρίσεις να κοιτάξεις ξανά αν σε παρακολουθώ, γιατί θα έχω ήδη φύγει για το σπίτι μου. Καλή σου νύχτα." Πάρτα να 'χεις, έτσι γιατί μας το έπαιξες και ιστορία. Αφού το βλέμμα του το απάντησες πριν, τώρα δηλαδή ξαφνικά θυμήθηκες ότι είσαι κιουρία; Ξέρω, φοβάσαι μήπως και μία στο εκατομμύριο είναι κάποιος ανώμαλος, κάποιος ακατάλληλος των προσδοκιών σου μα παραδέξου το πως σου άρεσε. Παραδέξου πως δεν θες να είσαι σαν Μεγάλη Παρασκευή κάθε φορά που βγαίνεις και βλέπεις ερωτευμένα ζευγαράκια δίπλα σου. Το παραδέχτηκες! Τρέχα τώρα να σώσεις ό,τι απέμεινε.
Αυτό ήταν! Η πρώτη προσέγγιση που σε εξιτάρει. Που σε βγάζει έξω από τα νερά σου. Που σε πετάει από το τρυπάκι του καθωσπρεπισμού σου και ξεστομίζεις το "Ε, εντάξει, δεν μπορούμε να λέμε πως είναι όλοι τους ίδιοι". Έτσι είναι, δεν είναι όλοι τους ίδιοι και δεν είμαστε όλες μας ίδιες. Ποιος είναι τέλος πάντων; Από που κρατάει η σκούφια του; Ρώτας να μάθεις. Ναι, εντάξει μάθε, αλλά έχε στο μυαλό σου πως για τον άνθρωπο που ρωτάς στα μάτια μερικών ανθρώπων μπορεί να είναι ο χειρότερος και εσένα να είναι το άλλο σου μισό. Θα μείνεις στα λεγόμενά τους; Μπορείς; Δεν σου κάνει τυμπανοκρουσίες η καρδιά σου να προχωρήσεις και ας προδοθείς; Αφού σου το έκανε το κλικ. Αφού το 'χει ο άνθρωπος, κοπέλα μου, να σε τραβάει σαν μαγνήτης!

Αυτό είναι ο έρωτας! Κάθε νέο πρόσωπο που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Μια νέα μουσική που συναντάς και σε ταξιδεύει. Ένα ακόμα τραγούδι που μέσα στα τρία λεπτά που τελειώνει θα σου φέρει αναμνήσεις ημερών, μηνών ακόμα και χρόνων. Ένα χαμόγελο που το κάνεις εικόνισμα και το χαράζεις στην ψυχή σου τόσο βαθιά, ώστε να μην σβήσει ποτέ. Και πού ξέρεις; Μπορεί να το βλέπεις κάθε μέρα! Αντέχεις; Αντέχεις να ζήσεις ένα νέο έρωτα; Θέλει θράσος ο έρωτας. Θέλει κότσια. Θέλει παντελόνια. Θέλει στομάχι. Θέλει καρδιά. Θέλει αντοχές και υπομονή. Και μην διανοηθείς και πεις πως δεν τα έχεις. Εδώ άντεξες τα καμώματα του άπιστου Οδυσσέα, πιστή μου Πηνελόπη, και δεν θα αντέξεις στον Έλληνα θεό; Αφού σε συνεπήρε, αφού σε έκανε να τον σκέφτεσαι, αφού σε έκανε να προχωρήσεις μόνο με μία κουβέντα. Άνοιξε τα πανιά και σάλπαρε! Σάλπαρε και όπου πάει. Και αν αγαπήσεις, πες του το "ναι", κάντου και κανά δυο κουτσούβελα, έτσι για να θυμάστε εκείνη την βραδιά που εσύ παραμιλούσες μπροστά στον καθρέφτη όσο βαφόσουν και έλεγες «Πόσο χαζές είμαστε εμείς οι γυναίκες ώρες-ώρες; Τα σημάδια είναι μπροστά στα μάτια σου, τι έχεις και δεν τα βλέπεις»; Έρωτα είχες, κορίτσι μου, και έρωτας σε περίμενε σε μία ώρα από εκείνη τη στιγμή που έκανες τον μονόλογο του τρελού.

Δεν έχει ο έρωτας λογική. Μην προσπαθήσεις να τον εξηγήσεις γιατί σίγουρα θα πάρεις τα βουνά. Άπαξ και το μυαλό κάνει όνειρα, ενωθούν δύο χείλια, μπερδευτούν κάτι μαλλιά, αποτυπωθούν πρόσωπα και μυρωδιές, τελείωσες. Άνοιξε απλά την αγκαλιά σου και την καρδιά σου και δέξου τι μέλει γενέσθαι. Αλλά σκέψου κάτι άλλο όμως, πόσο πικρή θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον έρωτα; Χωρίς αυτό το συναίσθημα του να ξυπνάς το πρωί, να τον σκέφτεσαι και να χαμογελάς; Χωρίς αυτό το χτυποκάρδι του πρώτου ραντεβού και το τραύλισμα του πρώτου τηλεφώνου; Ένα τίποτα! Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν θα ήθελα τη δική μου ζωή χωρίς τον έρωτα. Αυτό με κάνει να αναπνέω. Το όνειρο το πλατωνικό και δεν βαριέσαι; Ας μην γίνει πραγματικότητα. Εγώ ζω για να ονειρεύομαι. Εσύ; Για ποιο λόγο ζεις εσύ;

(το άρθρο "Στον έρωτα ... παραλογείς!" δημοσιεύτηκε το 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)