Η ζωή μου μια δίαιτα

Σαββάτο πρωί.

 Ξυπνάς γύρω στις έντεκα, σηκώνεσαι δειλά δειλά από το ζεστό κρεβάτι για να ντυθείς και να κάνεις τα ψώνια της ημέρας. Δεν έχει δουλειά σήμερα, σήμερα είναι της Αγίας Καθίστρας (μεγάλη η χάρη της). Φτιάχνεις έναν πρώτο καφέ και τον απολαμβάνεις παρέα με τον υπολογιστή. «Για να δούμε, τι χάσαμε στο facebook όσο κοιμόμασταν». Πίνεις την πρώτη γουλιά. Α πα πα, τι πίκρα μνημόσυνου είναι αυτή; Σηκώνεσαι να βάλεις δύο κουταλιές ζάχαρη. Αυτομάτως, μόλις πιάνεις το βαζάκι της ζάχαρης χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή λες και έπιασες ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί. Σε ζώνουν τόσες ενοχές όσες είχε ο Ιούδας όταν πρόδωσε τον Χριστό. «Έλα μωρέ, τι ψυχή έχουν δύο κουταλιές ζάχαρη;».

   Βάζεις τρεις για να είσαι σίγουρη πως δεν θα σηκωθείς δεύτερη φορά. «Οκ, τώρα είμαστε εντάξει» Συνεχίζεις να κοιτάς αμέριμνα την οθόνη του υπολογιστή σου ενώ χαζεύεις τις αναρτήσεις των φίλων σου. Τσουπ! Να η εικόνα μιας τούρτας. «Πόσο καιρό έχω να φάω ένα κομμάτι τούρτα;» Περνάς την δημοσίευση γρήγορα γιατί εισβάλλουν "βασανιστικές" σκέψεις στο μυαλό σου. Δώδεκα η ώρα. Ώρα για εξόρμηση στους δρόμους. Βγαίνεις από την πολυκατοικία σου και περπατάς αμέριμνη προς την αγορά. Περνάς από τον φούρνο να πάρεις το ψωμί της ημέρας. Πολύσπορο και μαύρο. Το καλοκαίρι παντρεύεται η κολλητή σου και όσο να 'ναι πρέπει να είσαι "μαζεμένη" για κουμπάρα. Η ζαμπονοτυρόπιτα της βιτρίνας σου κλείνει το μάτι. Άτιμη! Γυρνάς το κεφάλι στην υπάλληλο λες και σε απειλούν με όπλο πίσω στη μέση και τραυλίζοντας την ρωτάς «Τι σας χρωστάω;»

 Με βιαστικά βήματα κατευθύνεσαι προς τα έξω πριν το μετανιώσεις και γυρίσεις πίσω. Συνεχίζεις, κοιτάζοντας βιτρίνες. «Πολύ ωραίο αυτό το πράσινο φόρεμα. Με ένα ωραίο βάψιμο και το ανάλογο μαλλί θα είναι μούρλια» η πρώτη σκέψη. Την πρώτη σκέψη ακολουθεί πάντα μια δεύτερη σκέψη η οποία θα είναι «Μπαίνω; Θα έχει νούμερο για γυναίκες με ζωή;» «Λυπάμαι, δεν έχει στο νούμερό σας» λέει η άρρωστη, από το αδυνάτισμα, υπάλληλος. Τσ τσ τσ, ε όχι. Έτσι δεν θα ήθελα να ήμουν κουκλίτσα μου. Σηκώνεις το κεφάλι υπεροπτικά και βγαίνεις έξω απολύτως ξενερωμένη με αυτόν τον κόσμο που ράβει φορέματα για "κουρτινόξυλα". Έχει φτάσει πια μεσημέρι. Η μύτη σου καλωσορίζει τις πρώτες μεσημεριανές μυρωδιές. Τηγανητοί κεφτέδες, τηγανητές πατάτες και άλλα παρόμοια φαγητά κάνουν το στομάχι σου να στροβιλίζεται και νιώθεις πως τα σάλια σου θα πέσουν σαν καταρράκτες από το στόμα. Στα δεξιά σου η βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου. Δεύτερη φορά οι τούρτες μπροστά στα μάτια σου. Κάθεσαι τις κοιτάς απειλητικά και αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που πέρασες για μια ακόμα φορά από εκεί. «Έλα μωρέ, τι ψυχή έχει μία πάστα;» σου λέει ο διεστραμμένος σου εαυτός. «Έχεις ακούσει το χρρρρτς που θα κάνει το φόρεμά σου όταν θα κάτσεις στην καρέκλα μετά τον γάμο;» λέει ο σωσίας σου. Ω θεοί. Φεύγεις αγανακτισμένη από το αδιέξοδο και τον τσακωμό που ρίξανε οι δύο εαυτοί σου ακόμα μια φορά. Από την μία χαίρεσαι που ο σωσίας ανέλαβε δράση.

   Τι θα φάμε για μεσημέρι; Μπιφτέκια ψητά στον φούρνο και ρύζι. Πας στον χασάπη σου και για κακή σου τύχη είναι κλειστός. Η ταμπέλα «κλειστό λόγω πένθους» σε παραπέμπει στο «φάε πιτόγυρα γιατί κατά βάθος στεναχωριέσαι και εσύ που ο χασάπης έχει πένθος». Ναι, η αλήθεια είναι πως μια ταραχή την πήρες. Ποιος μαγειρεύει τώρα; Εδώ ο κόσμος πεθαίνει! Γυρίζεις στο σπίτι απογοητευμένη από τις περίεργες συναντήσεις που είχες με ζαμπονοτυρόπιτες, τούρτες, διάφορες μυρωδιές μα περισσότερο είσαι στεναχωρημένη για το πράσινο φόρεμα και την τριτοκοσμικά αδύνατη πωλήτρια που δεν σου έδωσε μια χαρά. Ακόμα ένα Σάββατο πέρασε χωρίς να βρεις το φόρεμα της κουμπάρας. Ανοίγεις τον υπολογιστή να μοιραστείς τον πόνο σου με τους facebook-όφιλους. "Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΔΙΑΙΤΑ" είναι το νέο στάτους που κοσμεί προκλητικά το ντουβάρι σου. Σχόλια όπως "φάε φίλη μου, δεν έχεις ανάγκη, είσαι κορμάρα", "είσαι κουκλάρα όπως και αν είναι το σώμα σου" και "ε όχι και εσύ να θέλεις δίαιτα" σε παρακινούν και αυτά όπως και η ταμπέλα του χασάπη να κάνεις τον σουβλατζή της γειτονιάς κατά δέκα ευρώ πλουσιότερο.

 

  Μαλωμένη πια με την ζυγαριά περνάς από μπροστά της προκλητικά, της ρίχνεις μια ορθάνοιχτη μούντζα και βαδίζεις προς το τηλέφωνο. Θα φάω! Χτυπάει το κουδούνι. Η απόλυτη εξιλέωση. Η απόλυτη ηθική και σωματική ικανοποίηση. Τύφλα νά'χει το σεξ! Ο ήχος της σακούλας και η μυρωδιά του γύρου κάνουν το στομάχι σου να σε προειδοποιεί πως αν καθυστερήσεις να φας έστω και πέντε λεπτά, θα πεθάνεις από ασιτία και δεν θα σε βρει κανείς. Ανοίγεις γρήγορα το λευκό χαρτί που είναι τυλιγμένο το γυράκι, του οποίου ο θόρυβος σε προειδοποιεί για τελευταία φορά να μην φας. Ο ενοχλητικός του ήχος θυμίζει την γκρίνια της μαμάς όταν είχε φαΐ και εσύ έτρωγες απέξω.

 

 «Ησυχία όλοι». Δαγκώνεις την πρώτη λαχταριστή, ζεστή και γλιστερή από τα λάδια μπουκιά. Πριν προλάβεις να την καταπιείς, καλωσορίζεις την δεύτερη μπουκιά η οποία είναι καλύτερη της πρώτης. Το κατασπαράζεις χωρίς καμία ενοχή. Αυτά είναι. Ώρα για την δεύτερη απόλαυση της ζωής. Ένα τσιγάρο. Μόλις τελειώνεις το τσιγάρο και το στομάχι είναι πια γεμάτο, αρχίζουν όλα να παραπονιούνται. Το λευκό χαρτί του γύρου σε κοιτάει λυπημένο και τα ψίχουλα στο γραφείο σε κοιτάνε παραπονεμένα. Τα μαζεύεις βιαστικά για να τα πετάξεις στα σκουπίδια. Το μαύρο πολύσπορο ψωμί σου φωνάζει «εμένα γιατί με αγόρασες;» , τα γιαουρτάκια στο ψυγείο φωνάζουν «ελευθέρωσέ μας πια, αφού δεν μας θέλεις εδώ», τα λαχανικά έχουν γεράσει από το να περιμένουν, η ζυγαριά σε μουτζώνει αυτή πια και με άγριο ύφος σου λέει «μην τολμήσεις να με ακουμπήσεις!», η ντουλάπα δεν σου δίνει καν σημασία ώσπου φτάνεις στο κρεβάτι και καθώς κάθεσαι το ακούς να κάνει θόρυβο. Αυτό ήταν πολύ βαρύ.

   «Ησυχία όλοι σας εδώ μέσα. Δεν θα πεθάνω από την πείνα ούτε σκοπεύω να γίνω πετσί και κόκκαλο όσο και να το προσπαθήσω. Θα προσέξω, αλλά άνθρωπος είμαι και ζηλεύω, θέλω να φάω. Βουλώστε το επιτέλους και δεχτείτε πως με την στέρηση δεν χάνεις κιλά. Και έτσι για το γαμώτο, σας ενημερώνω πως απόψε θα πάω για ποτό» (Ο "γεμάτος" άνθρωπος ζει και τρώει με ενοχές. Λόγω κακού μεταβολισμού ακόμα και ο αέρας που αναπνέει, τον παχαίνει. Η στέρηση δεν οδηγεί στην απώλεια κιλών. Απεναντίας οδηγεί τον άνθρωπο να αντικαθιστά το λεξιλόγιό του με βίαιες λέξεις της λιγούρας όπως «θα γονατίσω, θα σαβουριάσω, θα χτυπήσω, θα καταπιώ» Καλύτερα να φας με μέτρο παρά να φας πολύ. Εντάξει στην αρχή μπορεί τα τακούνια να νομίζεις ότι θα σπάσουν και το στενό παντελόνι πως θα ανοίξει σαν αυλαία σε θέατρο, αλλά τουλάχιστον θα σου υπενθυμίζουν να έχεις μέτρο και όχι αποχή από το φαγητό. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε αυτήν που με οδήγησε να γράψω αυτό εδώ το άρθρο. Είναι κοντή, χοντρή, λαχταριστή, πάντα όμορφη και καλοδεχούμενη από το ευρύ κοινό. Ευχαριστώ πολύ λοιπόν την μερέντα μου για την πολύτιμη βοήθειά της, χωρίς αυτή δεν θα γινόταν τίποτα.)

(το άρθρο "Η ζωή μου μια δίαιτα" δημοσιεύτηκε το 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)