#Almopia_Edition: Η Αργυρώ Σουρτζή από την Λαμία, στην Αριδαία για δουλειά! Άνοιξε την καρδιά της στην κάμερα του Aridaia News!

Editorial 

<<Μία παρά δέκα... έχω ακόμα ώρα. Μία ακριβώς, μία και δέκα. Άργησα για μια ακόμα φορά και θα με ψάχνουν. Το άγχος νομίζω ότι θα ξεχειλίσει από το στόμα μου σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα.

Μπαίνω βιαστικά στο αυτοκίνητο και σκέψεις χοροπηδούν στο μυαλό μου αναιρώντας παταγωδώς η μία την άλλη. Ποια είναι η κοπέλα αυτή; Θα θέλει να απαντήσει σε όσα ρωτήσω ή θα μπλοκάρει, θα μπλοκάρω και θα καταστρέψουμε την συνέντευξη; Τα λόγια του Σταύρου ηχούν στο μυαλό μου έντονα "να είσαι φυσική, να μην αγχωθείς".

Έφτασα... Με περιμένουν ήδη και εγώ προσπαθώ να καλύψω την αμηχανία μου λέγοντας αστεία όπως πάντα, για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Συνήθεια που δεν πρόκειται να αλλάξω ποτέ γιατί με βγάζει από την δύσκολη θέση όπως και τον συνομιλητή μου.

Χαιρετώ και διακρίνω μια ευγενική παρουσία με ένα πολύ λαμπερό χαμόγελο. "Γεια σου Αργυρώ", "Γεια σου Τάνια"... Χαμόγελο! Α, μ'αρέσει αυτό το κορίτσι! Είναι άνετη, είναι δυναμική και νιώθω ότι έχει να μου πει πολλά σήμερα. "Είστε έτοιμες; 3-2-1 ...Πάμε!".>>

Τάνια 

(#Almopia_Edition, επεισόδιο 1, δημοσιεύτηκε από το Aridaianews.gr στις 14/10/2017)

Μην ξέροντας τι έκανες, πέρυσι το "καλοκαίρι"...

<<Και καλά να μην ήξερες τι έκανες... Θες λίγο η ηλικία, θες λίγο η φοιτητική ανέμελη ζωή, θες λίγο το καλοκαιράκι, θες λίγο ο χωρισμός που πλέον ήταν καιρός να ξεπεράσεις, θες λίγο οι υποχρεώσεις που σε έπνιγαν και ήθελες να ξεσκάσεις; Σε δικαιολογείς και προχωράς. Και το πιο πιθανό είναι να μην κοιτάξεις καν πίσω ή αν κοιτάξεις να έχεις μια γλυκιά μέθη, μια μακρινή ανάμνηση, ένα κόκκινο κρασί στα χείλη...Και καλά θα κάνεις!

Έλα όμως που υπάρχουν και εκείνες οι αναθεματισμένες φορές που όχι μόνο ήξερες τι έκανες,αλλά παρότι το έβλεπες, ναι, το έβλεπες ότι δεν ήταν μόνο στραβός ο γυαλός, αλλά και εσύ αρμένιζες υπερβολικά στραβά, δεν έκανες τίποτα. Είχες πλήρη επίγνωση της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς σου, καταλάβαινες ότι, όχι μόνο απομακρύνεσαι από ανθρώπους που αγαπάς, αλλά κυρίως ότι δεν τους αφήνεις και περιθώρια να σε πλησιάσουν. Και παρολ΄αυτά τον χαβά σου εσύ. Και το ήθελες ...το ήθελες τόσο πολύ να μην τους αφήσεις να χαθούν, πάλευες να φωνάξεις ότι πονάς και εσύ, αλλά είχες χαθεί στο ίδιο σου το μυαλό. Γιατί στο μυαλό σου πίστευες ότι έκανες το σωστό, ότι τους προστάτευες, ότι έπρεπε να απομακρυνθείς για ό,τι κακό τους είχες κάνει...

Αλήθεια πόσο μεγάλο ήταν πια αυτό το κακό; Αναρωτήθηκες ποτέ σοβαρά; Αφού σε έψαξαν, προσπάθησαν να τα βρείτε, σε συγχώρεσαν και όχι μία αλλά πολλές φορές. Γιατί κατέβασες τοίχους γύρω σου; Γιατί να αυτοτιμωρείσαι; Γιατί να λες και να λες και να λες συνεχώς στον εαυτό σου πως δεν τους αξίζεις; Και οκ, το κάνεις... Για πόσο όμως θα το συνεχίσεις; Και όταν πια σταματήσεις, θα έχεις κουράγιο να μετρήσεις τις απώλειες;

Λένε συχνά πως αυτός που πλήττεται από κάτι ,και δεν εννοώ κάποιο αντικείμενο ή εργατικό ατύχημα για να συνεννοούμαστε, είναι αυτός που πονά πιο πολύ, αυτός που του μένει ένα αγκάθι. Μίσες αλήθειες σου λέω εγώ και κολοκύθια. Γιατί ο άλλος δεν είναι άνθρωπος; Δεν έχει το δικαίωμα να ακουστεί και η δική του εκδοχή; Δεν έχει δικαίωμα να έχει κάνει λάθη ,όχι από εγωισμό ,αλλά γιατί τότε τα έκρινε ως τις μόνες ορθές λύσεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να έκαναν και οι άλλοι λάθη; Δε υπάρχει περίπτωση να έφυγε ,όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί αν έμενε θα έπρεπε να αποκαλυφθούν πρόσωπα και γεγονότα; Μήπως έπρεπε να δώσει άτομα στον τάκο, για να αποδείξει πως και ο ίδιος δέχτηκε ύπουλα χτυπήματα; Χτυπήματα που τον οδήγησαν να δράσει ως άγριο θηρίο επιτεθέμενο προς πάσα κατεύθυνση. Το ξέρεις από παιδί ,μην το παίζεις σοκαρισμένος. Μαζί με τα χλωρά...

Και ναι, τελικά σταματάς το αυτομαστίγωμα και το μόνο που σου μένει είναι ένας βουβός πόνος. Και ο άτιμος, αν και βουβός, σου διαλύει το μυαλό,σε αφήνει για μέρες χωρίς διάθεση, σε κολλάει στο παρελθόν. Και πρόσεξε. Το ξέρεις και το ξέρω πως δεν πονάς για όλους όσους έχασες ,καθώς πολλοί δεν ήταν άξιοι να μείνουν, αλλά για όσους άξιζαν. Για όσους αγάπησες και αγαπάς με την πιο βαθιά σημασία της λέξης, αλλά ποτέ δεν τόλμησες να το πεις, γιατί είχες την πεποίθηση πως αυτό ισούται με αδυναμία. Με ένα άνοιγμα της ψυχής σου που τόσο ξεροκέφαλα κρατούσες μακριά από όλους. Κράτα τη και να τη χαίρεσαι!

Και ποιοι ήταν τελικά αυτοί που κατατάσσεις στις σημαντικές απώλειες; Εσύ ξέρεις...Σύντροφοι, φίλοι, εραστές, συγγενείς, ανεκπλήρωτοι έρωτες. Έχει καμιά σημασία;

Δούλεψε μέσα σου, μάθε να διεκδικείς, να μιλάς όταν έχεις κάτι να πεις και να μη σιωπάς, καθώς όχι μόνο δε θα θεωρηθεί ανωτερότητα ,αλλά πιθανώς να το μετανιώνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μη φοβάσαι να λες σε αγαπώ, μη φοβάσαι να αγκαλιάζεις, μη φοβάσαι να κοιτάς στα μάτια τους άλλους μην τυχόν και δουν την ψυχή σου. Ας τη δουν... Αν προλάβεις όμως να δεις εσύ τη δική τους;

Τότε θα ξέρεις τι κάνεις στη ζωή σου, ποιους θες να έχεις και ποιοι θέλουν να έχουν εσένα. Τότε κάθε ‘’καλοκαίρι’’ θα είναι δικό σου. Και το κυριότερο...Θα ξέρεις!>>

Ζέτα Παπαδημητρίου

Almopia Edition

Σας παρουσιάζω το concept του νέου βήματος! Το Almopia Edition θα σας γνωρίσει ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν κάτι σε μια πολύ φιλική κουβέντα μαζί μου ξεχνώντας την απολύτως σοβαρή έννοια της "συνέντευξης".
Stay tuned ... :)

Τάνια Πίντζου 
Aridaia News®

Psycho-σωματικός κόσμος

«Ψυχοσωματικά ονομάζονται τα σωματικά συμπτώματα που δεν οφείλονται σε κάποια οργανική ή παθολογική αιτία, η ένταση όμως και ο τρόπος που εκδηλώνονται, είναι παρόμοια με τη φύση των συμπτωμάτων που προκαλούνται από μια βιολογική ασθένεια. Τα ψυχοσωματικά αποτελούν ένα μέσο έκφρασης των καταπιεσμένων δυσάρεστων συναισθημάτων και των ψυχολογικών συγκρούσεων/αδιεξόδων του ατόμου, μέσα από το σώμα» Βασιλική Μαργέτη, ψυχολόγος.

"Όταν πονάει η ψυχή, νοσεί το σώμα". Πέρασε όλως τυχαίως αρκετές φορές μπροστά από τα μάτια μου το τελευταίο διάστημα. Πρόταση που ίσως θα έπρεπε να δώσω λίγη περισσότερη σημασία από αυτή που της έδωσα. Ψυχοσωματικά προβλήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε συναντήσει στην γεμάτη και στρεσαρισμένη ρουτίνα μας. Έντονο άγχος που σου προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή, στομάχι που κυριολεκτικά νιώθεις ότι έχει πετρώσει, έντονη φαγούρα σε όλο το σώμα, κόμπος στον λαιμό, συμπτώματα που όταν δυσκολεύεσαι να μιλήσεις για όσα σκέφτεσαι ή πνίγεις, εμφανίζονται στο σώμα σου και προδίδουν ότι προφανώς κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Όλο αυτό "σκάει" όταν νιώθεις μια εσωτερική καταπίεση για κάτι που θέλεις να κάνεις αλλά δυσκολεύεσαι, για κάτι που πνίγεις να μην πεις ή καταπολεμάς την θέλησή σου πεπεισμένος ότι την έχεις προσπεράσει. Το προσπερνάς ή νομίζεις ότι το προσπέρασες με αποτέλεσμα κάποια στιγμή αυτό να βρει την εξοδούλα του και να χτυπήσει σαν ξεχασμένο ξυπνητήρι.

Ανθίζουν οι έρπητες στα χείλια, το στομάχι βρίσκεται σε έξαρση από νευρόπονο και κάθε πόνος που εμφανίζεται αργότερα είναι σοβαρό επακόλουθο των όσων ένιωσες και δεν μίλησες. Η γεμάτη υποχρεώσεις ρουτίνα, η απαιτητική μας εργασία για να κερδίσεις το δυνατόν περισσότερα, η οικονομική δυσκολία που αντιμετωπίζει το κάθε σπίτι την σήμερον ημέραν, συμβάλλουν αρνητικά όλα μαζί στην ατομική μας ψυχοσύνθεση με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Και πόσα θα πνίξεις; Και πόσα θα προσπεράσεις; Ή λαμβάνοντάς το από την αντίθετη πλευρά, πόσο θα μιλήσεις; Που θα μιλήσεις; Ποιον θα "ενοχλήσεις"; Τι να πρωτοπείς που κουράζεσαι και κουράζεις; Και ποιος είναι τόσο ειδικός για να σου πει τι να κάνεις και πως να το κάνεις για να βοηθηθείς; Ερωτήματα που κυριεύουν την λογική σου και αυτός είναι ο ένας λόγος που τα χαντακώνεις μέσα σου και τελικά δεν μιλάς πουθενά. Κλείνεσαι στον εαυτό σου προσπαθώντας να πείσεις για μια ακόμα φορά το μυαλό ότι είσαι δυνατός/ή και θα τα καταφέρεις μόνος/η.

Όταν το άγχος έχει κατακτήσει ώρες ύπνου και ξύπνιου, επειδή κατ'εμέ κανείς δεν μπορεί να σου υποδείξει τι είναι σωστό και τι λάθος (μιας που το σωστό και το λάθος είναι έννοιες διφορούμενες και ποικίλουν σημασίας για το κάθε ανθρώπινο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ον), εφόσον τα συμπτώματα και οι εξάρσεις συνεχίζουν, η κατάλληλη μορφή βοηθείας είναι η ψυχανάλυση. Ένας καλός ψυχολόγος/ψυχίατρος πάντα έχει μια σκέψη ή έναν λόγο λίγο περισσότερο <<πιασάρικο>> από αυτόν της οικογένειας ή των φίλων μας. Εν έτει 2017 υπάρχει ακόμα κόσμος που τους αντιμετωπίζει ως πεταμένα λεφτά και κομπογιαννίτες. Όπως νοσεί το σώμα σου και πηγαίνεις στον γιατρό για να σε θεραπεύσει, έτσι μπορεί να νοσήσει (άθελά σου) και η ψυχή. Γιατί την αφήνεις αθεράπευτη;

(το άρθρο "Psycho-σωματικός κόσμος"δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2017 από τo AridaiaNews.gr)

Ασυμβίβαστοι Αθυρόστομοι

(Όπα και να'μαι να σκάω πάλι σαν πυροτέχνημα στις οθόνες σας! Aloha, λοιπόν.. 'Επρεπε να πάω διακοπές για να κάνω brainstorming, δεν εξηγείται αλλιώς. Μας χρωστούσα κάτι: ένα θέμα αφιερωμένο στους αθυρόστομους. Ναι σε αυτούς τους "πω πω παναγία μου πως μιλάει έτσι" που δυστυχώς/ ευτυχώς είμαστε πολλοί. Και όπως καταλαβαίνετε, έστω για τα τυπικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ'αυτούς γιατί ειδικά εγώ όσο και να θέλω να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, δεν θα χωρέσω ποτέ...)

αθυρόστομος, -η, -ο
που στο λόγο του χρησιμοποιεί λέξεις ή εκφράσεις άσεμνες, προσβλητικές, μη πρέπουσες, αγοραίες, καθώς και βωμολοχίες

Ο/η μη κοινωνικά αποδεκτός/ή από το ευρύ σύνολο γιατί ντροπιάζει άπαντες ή γίνεται απόδεκτός/ή για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ο αθυρόστομος λέει τα πράγματα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ με το όνομά τους. Δεν πάει τριγύρω για να περιγράψει κάτι, γεγονός που πολλές φορές είναι αστείο. Το αστείο βέβαια έχει πάντα και τα όριά του και ο κόσμος πλέον που ανήκουμε μέσα σε αυτόν και εμείς, ευκολότερα στοχοποιεί παρά συγχωρεί ή δικαιολογεί. Δεν είσαι γι'αυτούς κάτι παραπάνω από αγενής, τραμπούκος, "τσερόκι" και λοιπούς χαρακτηρισμούς που πιθανώς να'χεις ακούσει. Αισθάνεσαι αδικημένος... Ναι και όμως αισθάνεσαι αδικημένος γιατί ξέρεις ότι έχεις ξεκαθαρίσει ότι αυτός είσαι, δεν θέλεις να αλλάξεις. Γιατί εσύ δέχεσαι τον γκρινιάρη, τον τσιγγούνη, τον φαφλατά, τον πολύξερο και αυτοί να μην δέχονται εσένα; Επειδή οι χαρακτηρισμοί σου περιέχουν βωμολοχίες και όχι ευγενικές λεξούλες; Και τι, η βρισιά που μπορεί να ξεστομίσεις δεν είναι και τόσο γνωστή ή μήπως είσαι ο πρώτος σε αυτόν τον κόσμο που Ω ΘΕΕ την ξεστόμισες;


Ο περίγυρος λοιπόν επικεντρώνεται στα αρνητικά της αθυροστομίας αλλά θα ήταν πολύ καλό το να δούμε και τα θετικά της. Ένα εξ αυτών, είναι ότι ο αθυρόστομος δεν έχει φραγμούς. Όταν λοιπόν δεν έχει φραγμούς στο να σκεφτεί τι πρέπει να πει και πως να το πει και είναι ελεύθερος να μιλήσει, θα ξεστομίσει ό,τι έχει να πει συμπεριλαμβανομένης και της αλήθειας. Με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν καλύτερα αυτό που νιώθουν μέσα τους χωρίς να έχουν σκοπό να βλάψουν τον συνομιλητή τους.«Τα ευρήματα των μελετών υποδεικνύουν με συνέπεια ότι υπάρχει σημαντική συσχέτιση μεταξύ βωμολοχίας και ειλικρίνειας και ότι η συσχέτιση αυτή που εντοπίστηκε σε ατομικό επίπεδο μεταφράζεται στο κοινωνικό σύνολο» αναφέρει η σχετική μελέτη, η οποία πρόκειται να δημοσιευθεί στην επιθεώρηση Social Psychological and Personality Science.

Δεν είναι άξια επιβράβευσης η αθυροστομία ούτε χειροκροτήματος. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να την αγιοποιήσω ή να της ρίξω ελαφρυντικά. Ελαφρυντικά προσπαθώ να ρίξω στους ανθρώπους που την χρησιμοποιούν γιατί μπορείτε να το πείτε ασθένεια. Αν τους έλειπε κάποιο άκρο, θα λέγατε "αχ κοίτα πως περπατάει ο κουτσός". Είναι πιο εύκολο για εσάς το "αχ άκου πως μιλάει;". Και κατά τα άλλα σε άλλες περιπτώσεις είστε οι ίδιοι άνθρωποι που λέτε "εγώ δεν έκρινα κανέναν, δικαίωμά του ο καθένας να κάνει ότι θέλει". Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και πραγματικά σας ζηλεύω γιατί, ξαναλέω, εγώ δεν χωράω για να το κάνω!

Να ξέρετε εσείς που πάτε να μετατρέψετε τον αθυρόστομο σε Παπανούτσο, είναι λιγότερες από 50% οι πιθανότητές σας να το πετύχετε. Γιατί αυτός ο άνθρωπος σίγουρα θα έχει προσπαθήσει αυτόβουλα να αλλάξει αυτό το χαρακτηριστικό του επί ματαίω, σίγουρα οι γονείς του όταν θα ήταν σε νεότερη ηλικία θα του υπενθύμιζαν να μιλάει πιο σωστά και σίγουρα θα έχει αντιμετωπίσει τόσους bullies που πιθανώς να το κάνει επίτηδες γιατί είναι που είναι δακτυλοδεικτούμενος, τουλάχιστον το ευχαριστιέται τώρα! Ευχαριστιέται να σας δίνει λόγους να τον αντιπαθείτε ή συμπαθείτε.

”Ποιoς είσαι εσύ που θα με κρίνεις για τη ζωή που κάνω; Δεν είμαι τέλειος και δεν χρειάζεται να είμαι. Και πριν ξεκινήσεις να με δείχνεις, βεβαιώσου ότι τα χέρια σου είναι καθαρά”.
-Bob Marley

(το άρθρο "Ασυμβίβαστοι Αθυρόστομοι" δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2017 από το AridaiaNews.gr)

Inspired Status via My FB

Tania's #1

Think alternatively: Αν υπήρχε ένας τρόπος...

• ...να γύριζα τον χρόνο πίσω για να συγχωρέσω και να συγχωρεθώ στα παθήματα και τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό σε εμάς τους ανθρώπους
• ...να γινόμουν καλύτερος, εξυπνότερος και πιο όμορφος άνθρωπος από αυτόν που οι καταστάσεις της ζωής με έκαναν
• ...να μπορούσα να πω περισσότερα "ευχαριστώ" από όσα είπα και να χαμογελάσω περισσότερες φορές από αυτές τις λίγες που το έκανα
• ...να πω στους γονείς και στην αδερφή μου ότι ήταν τα πάντα για εμένα χωρίς να φοβάμαι μέχρι και εκείνους ότι θα το εκμεταλλευτούν όπως τόσοι άλλοι
• ...να νικήσω μια για πάντα την μοναξιά. Αυτή την μοναξιά που με πνίγει σαν θηλιά σφιγμένη γύρω από τον λαιμό και την λύνω τόσο όσο για να πάρω μια ανάσα
• ...να γυρίσω όλους τους ανθρώπους που έδιωξα πίσω για να τους πω "Σ'αγαπώ"
• ...να μην φοβάμαι τι μου ξημερώνει
• ...να καταπολεμούσα την ασθένεια. Αυτή την ασθένεια που αργά ή γρήγορα θα με πάρει στο διάβα της είτε το θέλω είτε όχι
• ...να μπορούσα να γυρίσω όλο τον κόσμο και να δω όσα περισσότερα πρόσωπα γίνεται
• ...να έβλεπα για μια στιγμή το πρόσωπό της, να χάιδευα το χέρι της και να ήξερα πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσω για πάντα τα μάτια μου
• ...να κερδίσω εκείνη την γυναίκα ξανά. Να μην επέτρεπα ποτέ τίποτα και κανέναν να μου την πάρει μακριά μιας που ήξερα τι ήταν εκείνη για εμένα
• ...να μπορούσα να γινόμουν ξανά παιδί, να φάω, να κλάψω ή να ερωτευτώ για πρώτη φορά.

Ας υπήρχε ένας τρόπος να γυρίσω την ζωή μου πίσω, τώρα, αυτή τη στιγμή που ξέρω ότι λίγη ώρα μου απέμεινε. Θα έδινα τα πάντα να την ξαναζήσω από την αρχή, να γίνω λίγο περισσότερο ευτυχισμένος και ας ήταν η συμφωνία να μην φυτρώσουν ποτέ ξανά τα πυκνά γοητευτικά μαλλιά που είχα κάποτε. Ας υπήρχε ένας μοναδικός τρόπος να ζήσω όλη μου την ζωή πλάι σου και εγώ θα έβρισκα τον δρόμο να κάνω πραγματικότητα και τα υπόλοιπα...

(τα κείμενα "Think alternatively" αποτελούν κείμενα μη δημοσιευμένα τα οποία είναι φανταστικού χαρακτήρα και οποιαδήποτε ταύτιση με την πραγματικότητα, είναι εντελώς συμπτωματική)

Μέχρι το τέλος -- παράκληση από αναγνώστη

Editorial

Ξύπνησε! Επιτέλους αυτό που είχα αφυπνίσει άθελά μου και με γέμισε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ξύπνησε μετά από τρεις σχεδόν μήνες απόλυτου ύπνου. "Θέλω να γράψω, θέλω να γράψω ...". Τι να πρωτοέγραφα όμως που τρεις μήνες κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έβρισκα το θέμα μου, το άρχιζα και το ανέβαλα για την επόμενη μέρα; Θα τον πάρω τηλέφωνο! Χτυπάει ... <<Καλέ μου τι κάνεις;>>. <<Καλά είμαι, εσύ;>>. <<Καλά είμαι και εγώ. Θέλω να γράψω, βρες μου ένα θέμα>>. <<Θέλω να μου γράψεις κάτι ερωτικό και αγαπησιάρικο>>. <<Έχω γράψει πολλά τέτοια όμως!>>. <<Θέλω να μου πεις για εκείνους τους έρωτες που μας κρατάνε πίσω, που νιώθεις ενοχές ακόμα και γι'αυτά που δεν έκανες. Σου στέλνω και ένα ιδανικό τραγούδι που είμαι σίγουρος ότι θα σε εμπνεύσει>>.

Έχω αφιερώσει πολλά κείμενα σε αυτόν τον βάρβαρο έρωτα. Έχω προσπαθήσει να τον εξηγήσω με όσες περισσότερες λέξεις γίνεται. Και αυτόν και την φιλενάδα του την αιώνια αγάπη. Έχω πει και ξαναπεί πως σε κάθε χωρισμό, νιώθεις μια συναισθηματική σταύρωση, ένα μαρτύριο που δυστυχώς δεν ξέρεις πόση θα είναι η διάρκειά του. Σε συντροφεύει ένας ακατάπαυστος δυνατός χτύπος της καρδιάς αργά και σταθερά λες και θα σε εγκαταλείψει ακόμα και αυτή. Προσδοκάς για την ημέρα που θα σταματήσει όλο αυτό το μεγάλο ΓΙΑΤΙ να βουίζει στα αυτιά σου και στο στόμα σου, θα σταματήσεις να σταυρώνεις τον εαυτό σου και να του ρίχνεις ευθύνες που έφυγε. Θα σταματήσεις να έχεις ενοχές που δεν προλάβες να δώσεις όσα είχες ακόμα να δώσεις...

Πόσο ριψοκίνδυνο σε κάνει ο πόνος της αγάπης; Ακόμα και να πέθαινες δεν θα σε ένοιαζε όσο και αν νιώθεις ευγνώμων γι'αυτό που έζησες και μεταξύ μας, θα ξαναζούσες! Ήταν ένα χέρι που σε ταξίδεψε σε άλλον κόσμο, σου έδειξε ό,τι είχε και δεν είχε και ξαφνικά σε προσγείωσε στην πραγματικότητα. Και εσύ την αγάπησες! Την αγάπησες σφόδρα κακομοίρη μου. Σκούπισες τα κλαμένα μάτια της και φίλησες το χέρι της που έτρεμε και όλα αυτά με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη και τον διαρκές πόνο που όσα χρόνια και να περάσουν αντί να σβήσει ή να καταλαγιάσει, δυναμώνει βουβά και σου τρώει τα σωθικά. Νιώθεις ότι σε λιώνει μέσα σου και ακόμα και αυτό, σου είναι τόσο πολύτιμο που θες να το κρατήσεις δικό σου και να μην το μοιραστείς με κανέναν. Σου πιέζει το στομάχι, σου στραγγίζει την καρδιά και κάπου εκεί αντί να ξεστομίσεις κάτι εγωιστικό λόγω του πόνου που νιώθεις, εσύ σκέφτεσαι τις ενοχές και τις Ερινύες που σε κυνηγούν γι'αυτά που δεν πρόλαβες να δώσεις. Οπότε καταδικάζεσαι εις διπλούν. Νιώθεις προδομένος από τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν έγινες η γυάλα της για να την προστατέψεις σε κάθε τι κακό που μπορεί να την κυνηγά. Νιώθεις ότι είναι ο σκοπός σου, γι'αυτό ήρθες στον κόσμο αυτόν, για να αγαπηθείς αλλά και να αγαπήσεις με πράξεις, όχι με λόγια! Να γίνεις η ασπίδα που δεν θα της δημιουργήσει την παραμικρή γρατζουνιά. Να είσαι αυτό το στήριγμά της που κάθε φορά που θα σου χτυπάει την πόρτα, θα την ανοίγεις περιχαρής για να μην νιώσει μόνη και ότι δεν αγαπιέται από κανέναν.

<<... αυτούς που φεύγουνε νωρίς, ποτέ δεν τους ξεχνάμε...>>. Ε ναι! Γιατί αποφάσισε μόνη της να φύγει. Δεν σε ρώτησε, δεν στο συζήτησε, δεν σου έδωσε κάποια φθηνή δικαιολογία τουλάχιστον να την θυμάσαι και να πατάς εκεί επάνω για να ξεφύγεις από την σκιά της. Σε αφήνει να μην ξεχάσεις. Σαν να σου υπόσχεται πως εσείς οι δύο θα τα ξαναπείτε. Σε πέντε, δέκα χρόνια! Τότε που δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα για να ολοκληρώσετε αυτό που είχατε αρχίσει. Τότε που πιθανώς να σας ακολουθούν ακόμα δύο άνθρωποι στις ζωές σας. Τότε που θα έχετε μπει σε έναν λάκκο πιο βαθύ και θα παλεύετε με τα δαιμόνια που σας άφησε μέσα σας. Τότε που ... <<Διάολε! Επιθύμησα τόσο την μυρωδιά σου και το βλέμμα σου...γιατί με βασανίζεις Θεέ μου;>>

Δεν θα σου απαλύνω τον πόνο, δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά. Δεν ξέρω αν ποτέ θα σταματήσει το μαρτύριο της. Μακάρι! Μακάρι να γίνει χθες! Η ζωή σου συνεχίζεται όμως και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να καταπιάνεσαι με πολλά για να μην σκέφτεσαι. Για να μην τιμωρείσαι. Και να ξέρεις πως πολλές φορές συζητώντας τα προβλήματα του απέναντι, ξελαφρώνουν και οι δύο από οτιδήποτε τους θεριεύει. <<Μέχρι το τέλος η ψυχή και όμως πηγαίνει και πιο κει ...>>

(*αφιερωμένο σε αυτόν που το ζήτησε)

(το άρθρο "Μέχρι το τέλος -- παράκληση από αναγνώστη) δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2017 από το AridaiaNews.gr)

Think alternatively: Ποινή φυλάκισης

Έτρεχα αλαφιασμένη χωρίς να γνωρίζω από την ταραχή μου ο δρόμος που ακολουθούσα που θα οδηγούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να αποκολληθεί το σώμα μου από αυτόν τον κόσμο. Από τον κόσμο που δυστυχώς σηκώνει και εσένα στα χέρια του. Σταμάτησα σε μια γωνία και γύρισα να δω ποιος με ακολουθεί, από ποιον έτρεχα. Δεν ήταν κανείς. Γύρω μου κόσμος άγνωστος, φώτα παντού και όλα αυτά τρεμόπαιζαν στο μυαλό μου προκαλώντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί σε πλήγωσα; Έκλαιγα γιατί με τιμώρησα; Έκλαιγα γιατί δεν θα σε ξαναδώ; Λίγο παραπέρα ήταν ένα παγκάκι. Η κολόνα πιο δίπλα το έλουζε με φως και εκείνο άνοιξε τα χέρια του για να με αγκαλιάσει. Ξάπλωσα κουλουριασμένη επάνω του και έφερα στην σκέψη μου την πρώτη φορά που σε είδα. Εκείνη την τόσο απρόσμενη γνωριμία μας. Χαμογέλασα και άφησα τις σκέψεις μου να χορέψουν ένα βαλς, σαν αυτό που χορέψαμε το βράδυ του χωρισμού μας.

Έπεσα στην αγκαλιά σου κατά λάθος και σε έσφιξα τόσο δυνατά, μη μπορώντας να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να σηκωθώ στα πόδια μου. Το σώμα μου κούμπωσε επάνω στο δικό σου, νιώθοντας το σαν να βρήκε τον χαμένο μαγνήτη του. Το μυαλό μου διέταξε να απομακρυνθεί αλλά εκείνο δεν υπάκουε σε καμία άλλη εντολή εκτός από αυτήν της καρδιάς. <<Ο λόγος που σε φώναξα εδώ ήταν για να σου πω ότι δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο πια. Και καταλαβαίνεις τι εννοώ... Ξέρω πως δεν έτυχε καμία από τις φορές που βρέθηκες μπροστά μου, όσο και αν ήθελες να με πείσεις για το αντίθετο. Είμαι παντρεμένη, έχω τρία παιδάκια και έναν άντρα που μας αγαπά και μας προσέχει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Πέρασαν 15 χρόνια από τότε που με ένα βαλς αποφάσισες ότι έπρεπε να με βάλεις στην άκρη της ζωής σου. Δέξου το και προχώρησε. Εντάξει, κάναμε και οι δύο λάθη όταν ήμασταν νέοι. Λάθη τρομερά που κόστισαν στον έναν το χέρι του άλλου. Και; Ξέρεις γιατί; Θα σου πω εγώ. Γιατί ο εγωισμός των νιάτων μας ήταν πολύ πιο πάνω από την αγάπη που μας ένωνε. Με χώρισες, με πόνεσες, γύρισες πίσω να με διεκδικήσεις ξανά, σε πόνεσα εγώ, γύρισα εγώ να σε διεκδικήσω ξανά, με πόνεσες εσύ και πάει λέγοντας! Αυτό γινόταν... Και πέρασαν τα χρόνια. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Χρόνια που αν τα καλοσκεφτείς θα δεις ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γιο 15 χρονών και θα ήταν δικός ΜΑΣ. Και τώρα είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο να πορευόμαστε ο ένας με το μαράζι του άλλου. Να είναι οι καρδιές μας διαχωρισμένες στα δύο μέρη επειδή κανένας από τους δύο ανεγκέφαλους ενήλικες δεν μπόρεσε να σταματήσει τον εγωισμό του. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ ακόμα. Όχι ανθρώπινα, ούτε φιλικά. Σ'αγαπώ, όπως τότε, παράφορα και πολύ και δεν με αφορά τόσο το γεγονός του να σε πείσω όσο το να μάθεις πως πάντα θα σε αγαπώ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εφόσον δεν σε ξέχασα 15 χρόνια τώρα, θα με κάνει να σε ξεχάσω στο μέλλον; Και δεν είναι ότι δεν μπορώ, είναι ότι δεν θέλω. Ζεις μέσα μου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Αλλά τελικά κατάλαβα πως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε έτσι. Εσύ με εμένα μέσα σου και εγώ με εσένα μέσα μου. Δεν θα μπορέσει κανείς από τους δυο μας να γευτεί την απόλυτη ευτυχία της παρέας του άλλου. Μου πήρε πολύ χρόνο να τα σκεφτώ και να τα καταλάβω όλα αυτά αλλά όσο πιο σύντομα τα αποδεχτείς τόσο πιο εύκολα θα συνεχίσεις να ζεις. Χώνεψέ τα και μην έρχεσαι μπροστά μου, δεν θα κερδίσεις τίποτα. Εγώ ζω μέσα σου και εσύ ζεις μέσα μου και αυτό θα είναι πάντα το δικό μας μυστικό. Όταν η στεναχώρια μου χτυπά την πόρτα, της ανοίγω και τρέχω κοντά σου, όπως παλιά, θυμάσαι; Μέχρι που όταν σταμάτησες να μου ανοίγεις ή να ανοίγεις και να κλείνεις ξανά την πόρτα στα μούτρα μου, εγώ συνέχισα να έρχομαι νοητά. Ήσουν και είσαι το στήριγμά μου. Σε παρακαλώ όμως. Μην με τιμωρείς άλλο. Δεν έχω δυνάμεις πια... >>

Σου έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, σκούπισα τα κλαμένα σου μάτια και γύρισα την πλάτη μου. Έφυγα νευρικά για να μην καταλάβεις ότι είχα μετανιώσει στο επόμενο δευτερόλεπτο τα όσα είπα. Ξεκίνησα να τρέχω μη γνωρίζοντας που πάω. Ξημέρωσε πια. Τέτοια ώρα ξυπνάω να ετοιμάσω πρωινό, να τους φιλήσω όλους και να απομονωθώ για να τρέξει η σκέψη μου κοντά σου. Να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι είμαι καταδικασμένη να πληρώνω το τίμημα του έρωτα μας μέχρι να κλείσω μια και καλή τα μάτια μου. Και μετά, εκεί που θα σε συναντήσω, θα σε πιάσω από το χέρι για να ζήσουμε αιώνια ξαπλωμένοι σε μια αιώρα όσα δεν ζήσαμε στην ζωή που μας χαρίστηκε...

(τα κείμενα "Think alternatively" αποτελούν κείμενα μη δημοσιευμένα τα οποία είναι φανταστικού χαρακτήρα και οποιαδήποτε ταύτιση με την πραγματικότητα, είναι εντελώς συμπτωματική) 

Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;

Πως εκλαμβάνει ο καθένας μας μια δυναμική προσωπικότητα; Πως την αντιμετωπίζει; Τι είναι η δυναμική προσωπικότητα και ποια τα οφέλη της; Χρειάζεται κανείς να είναι σε έναν βαθμό δυναμικός ή το "τσάι και συμπάθεια" κερδίζει πάντα; Όλα αυτά τα ερωτήματα έλυνα τις μέρες που μας πέρασαν μέχρι που η γνώμη μου γι'αυτή την κατηγορία ολοκληρώθηκε. Δυναμική προσωπικότητα για εμένα, είναι ο άνθρωπος που επειδή ακριβώς έχει καλοσύνη και φιλοτιμία μέσα του, αν του πατήσεις τον κάλο, θα δεις την άλλη πλευρά του εαυτού του που σίγουρα είναι εντελώς διαφορετική αυτής που γνώρισες. Δεν είναι κακία, μήτε παραφροσύνη. Είναι κούραση του να δέχεται με εγκράτεια και σύνεση το μακρύ και το κοντό του καθενός. Είναι αντίδραση που δεν αρέσει ούτε στον ίδιο που αντιδράει αλλά την δείχνει γιατί ακριβώς δεν υπάρχει υπομονή να καρτερεί για την μελλοντική του δικαίωση.

Καταρχάς, ο κόσμος δύσκολα δέχεται ό,τι είναι διαφορετικό από εκείνον. Ό,τι ξεχωρίζει είτε καλό είτε κακό, δεν είναι άμεσα αποδεκτό από το περισσότερο ποσοστό του κόσμου. Παρόλα αυτά, υπάρχει δε και το ποσοστό εκείνων που μπορούν να καταλάβουν προς τι η αντίδραση ενός ατόμου τέτοιου. Ίσως να διαφωνούν, ίσως τελικά το λακονίζειν εστί φιλοσοφείν αλλά επειδή το λακονίζειν κούρασε όταν το χρησιμοποιούσε για πολλά συναπτά έτη, τώρα ο βούρδουλας είναι το μόνο μέσον επικοινωνίας. Για τον λεκτικό βούρδουλα μιλάμε πάντα. Σίγουρα λοιπόν, γίνεσαι δυναμική προσωπικότητα και δεν γεννιέσαι με αυτό το χάρισμα/κατάρα. Ο κόσμος μπερδεύει τις έννοιες και στα μάτια τους είσαι ο αγενής, ο νταλικιέρης, ο εγωιστής, ο, ο, ο... Και όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν σηκώνεις πολλά πολλά, δεν κλαψουρίζεις, δεν ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές, δεν γουστάρεις εύκολα όποιον και όποιον, δεν προσποιείσαι, δεν δέχεσαι ότι δεν ταιριάζει με το κεφάλι σου, δεν φοβάσαι, δεν θέλεις τα εύσημα και τα χειροκροτήματα κανενός, δεν τα ζητάς και δεν τα έχεις ανάγκη στην τελική. Είσαι αυτός που είσαι, τα'χεις καλά με τον εαυτό σου και βαδίζεις μόνος με την δική σου φιλοσοφία. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως οι απέναντι άλλων προσωπικοτήτων έχουν ανάγκη όλων αυτών των χαρακτηριστικών που προανέφερα. Σίγουρα όμως μια δυναμική προσωπικότητα, δεν έχει ανάγκη τίποτα από όλα αυτά.

Τα οφέλη μιας τέτοιας προσωπικότητας προφανώς και θα είναι διαφορετικά για τον κάθε άνθρωπο. Άλλος πιστεύει ότι δεν έχει οφέλη αυτό καθώς αναλώνεσαι σε καταστάσεις που ακριβώς επειδή δεν τις θες, ασχολείσαι μαζί τους και τις υπεραναλύεις. Άλλος πιστεύει πως το μόνο όφελος μιας τέτοιας προσωπικότητας είναι το να είσαι σε ένα διαρκές λεκτικό δούναι και λαβείν μέχρι να βρεις το δίκιο που σου αναλογεί. Το δικό μου πιστεύω είναι πως το όφελος γι'αυτούς τους ανθρώπους είναι να περάσουν στα μυαλά του περίγυρου που τον πνίγει πως "εσύ έχεις δικαίωμα σεβασμού και εκτίμησης, εμένα γιατί μου το αφαιρείς;". Δεν είναι μαγκιά, δεν είναι εξιλέωση, είναι καθαρή αντίδραση για κάθε δράση που δέχεται το άτομο αυτό. Όλοι οι άνθρωποι αποζητούμε τον σεβασμό που μας ανήκει. Τον σεβασμό τον κερδίζουμε όμως, δεν τον απαιτούμε. Εφόσον δεν με σέβεσαι λοιπόν, για ποιον λόγο απαιτείς το να σε σεβαστώ; Από εκεί ξεκινάει το σκεπτικό των ατόμων αυτών. Θεωρώ πως η βάση όλων αυτών των αντιδράσεων είναι σίγουρα η καταπατημένη καλοσύνη τους που είτε την εκμεταλλεύτηκαν είτε δεν την σεβάστηκαν. Δεν τους θεωρώ κακούς ανθρώπους, όχι γιατί ανήκω στην ομάδα τους (καθώς τυγχάνει να συναναστρέφομαι με αρκετούς της ίδιας κατηγορίας), αλλά γιατί μπορώ κατά κάποιον τρόπο να αναγνωρίσω τον λόγο όλων αυτών των αντιδράσεων που προκαλούν καθώς και που εξωτερικεύουν.

Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που χαρακτήρισα "τσάι και συμπάθεια" λόγω της καρτερικότητας τους που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που τους έρχονται. Ειλικρινά, πολλοί από εμάς σας θαυμάζουμε που η εγκράτεια και η σύνεση του λόγου σας είναι περισσότερη του θυμού και των νεύρων σας. Είστε το άκρον άωτον το δικό μας και όπως λέει και ο λαουτζίκος, τα ετερώνυμα έλκονται και επιβεβαιώνω. Σαφώς και η υπομονή με την αδιαφορία είναι το καλύτερο από όλα στον πόλεμο κάποιων, σαφώς και το να μην παίζεις το παιχνίδι τους είναι και αυτό ένα από τα καλύτερα μα εδώ εμπλέκονται και θέματα χαρακτήρα. Αν είσαι ήπιων τόνων άνθρωπος περισσότερο από τους άλλους, είναι φυσικό επακόλουθο να αντιμετωπίζεις έτσι τα της ζωής <<ξεράσματα>>. Αν είσαι λίγο πιο εκρηκτικός, τότε ο εγκέφαλος σου δίνει σήματα με νεκροκεφαλές, σφυριά, απαγορευτικά κτλ κτλ όπως στα καρτούν.

Εν κατακλείδι, αξίζει να αναφερθώ στο γεγονός ότι άνθρωποι είμαστε όλοι όπως και αν έχει πλαστεί ο χαρακτήρας του καθένα λόγω των βιωμάτων του. Όλοι αξίζουμε τον σεβασμό που μας αναλογεί. Όπως είπε και ο Λέων Τολστόι <<όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του>>. Αν δεν μπορείς εσύ να αλλάξεις τον εαυτό σου, πως έχεις την απαίτηση να αλλάξει τον εαυτό του ο απέναντι; Δεν είναι δύσκολο να συναναστραφείς με μια δυναμική προσωπικότητα. Ίσως είναι πιο σκληρός ο τρόπος τους αλλά πολλές φορές το να πιάνεις την ζωή από τα μαλλιά είναι καλύτερο από το να την φοβάσαι. Χίλιες φορές να είσαι μόνος χωρίς πολλούς ανθρώπους φανφάρες παρά με αυτούς και να πίνεις χάπια με την σέσουλα. Σκέψου το!

(το άρθρο "Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;" δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2017 από το AridaiaNews.gr)

Η δύναμη να λες αντίο

 Καλή Χρονιά!

Άργησα αλλά επανήλθα και φέτος για να σου ευχηθώ 2017 καλύτερες ευχές εν συγκρίσει με αυτές της περασμένης χρονιάς. Φαντάζομαι συζητάς με φίλους και γνωστούς πως σε βρήκε ο νέος χρόνος, συγκρίνεις τα περσινά με τα φετινά, άλλα καινούργια άλλα ίδια... Το moto που καθιέρωσα για φέτος είναι το <<όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα περαστικοί>>. Κανείς δεν μένει (δυστυχώς) για πάντα και με την φυγή του όλο και κάτι θα πάρει.

Είναι όπως εγκαταλείπεις εσύ το δύσκολο κομμάτι της εκάστοτε σχέσης που σε κακοποιεί συναισθηματικά, κάπως έτσι γίνεται και με εκείνους. Ξέρεις κάτι; Με στεναχωρεί αυτή η κατάσταση κάθε φορά, όσο και αν με θυμώσει στην αρχή, υπάρχει η μπούμερανγκ στιγμή που με στεναχωρεί. Γιατί να μην υπάρχουν δύο άνθρωποι (όχι περισσότεροι) που να πορευτούμε από τα γεννητάτα μας έως το θανατικό μας; Γιατί πρέπει να έρχεται κάποιος, να τρέφουμε αισθήματα γι'αυτόν και μετά να φύγει; 2017 με νέους ανθρώπους και αυτό με ενοχλεί. Είναι πολλές οι αλλαγές παιδιά, δεν προλαβαίνω να τις συνειδητοποιήσω. Μείνετε λίγο περισσότερο, στηρίξτε αυτούς που σας έχουν ανάγκη, μην βιάζεστε να κάνετε σχέσεις (ερωτικές/φιλίας) με ημερομηνία λήξεως. Πως καταντήσαμε έτσι άνθρωπέ μου;

Ξέρεις τι θυμήθηκα τις προάλλες; Όταν ήμασταν στην εφηβεία το τότε in moto που λέγαμε ο ένας στον άλλον <<και αν χάσεις αυτό το λεωφορείο, θα περάσει το επόμενο>>. Έλα μου ντε όμως που δεν είμαστε εμείς αυτοί της στάσης πλέον αλλά το ίδιο το λεωφορείο! Ξεκινάμε μια διαδρομή και είμαστε από στάση σε στάση. Άλλους παίρνουμε μαζί, άλλους αφήνουμε, κανείς πλέον δεν μένει για πολύ. Γι'αυτό σου λέω και θα στο ξαναπώ, όλοι οι άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι πάντα περαστικοί στη ζωή μας. Οι καλοί που πέρασαν απλά ακολούθησαν άλλο δρόμο για την ζωή τους, οι ακατάλληλοι που πέρασαν ήθελαν εξαρχής το καλό σου αρκεί να μην ήταν καλύτερο από το δικό τους καλό. Και οι μεν και οι δε σου λείπουν. Και αναρωτιέσαι; Τι γίνεται τώρα; Αυτή θα είναι η κατάσταση; Άλλος φεύγει άλλος έρχεται, σκορποχώρι όλα; Ω ναι! Έτσι θα συνεχίσει να είναι η κοινωνία. Χάθηκαν οι αξίες της εκτίμησης και της πραγματικής φιλίας και αληθινών συναισθημάτων προς τους ανθρώπους. Οι παιδικές φιλίες ψιλομένουν και ακόμα και γι'αυτό θα σου πω πως είμαι αρκετά επιφυλακτική μιας που μεγαλώνουμε και έτσι όπως κυλάνε όλα σαν ρόδα, ακόμα και αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά.

Όχι, όχι μην αισθάνεσαι μόνος, απλά προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται πως η ζωή σου θα είναι αυτή. Δεν θα είσαι μόνος αλλά και δεν θα είσαι κατά 90% με τους ίδιους ανθρώπους στο πέρας των χρόνων. Έμαθα σε όλα τα πράγματα να αφήνω ένα 10% στον αέρα να αιωρείται σε περίπτωση που ξαναμφισβητήσω τον εαυτό μου. Τα πράγματα έχουν ως εξής: πάνε, έρχονται, μένουν, ξαναφεύγουν, ξαναέρχονται αλλά εγώ μένω ΕΔΩ. Είμαι εδώ και φέτος να κρατήσω συντροφιά σε εσένα και εσύ σε εμένα, να συζητήσουμε ό,τι θες, να μου προτείνεις ό,τι θες, να κρατήσεις την ανωνυμία σου αλλά παρόλα αυτά να πεις ό,τι θες να πεις και να εισακουσθείς παραέξω. Και υποσχέθηκα πως φέτος θα γράψω πολύ περισσότερο από άλλες χρονιές ... Stay Tuned!!

(το άρθρο "Η δύναμη να λες αντίο" δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2017 από το AridaiaNews.gr)