Μουσική καψούρα

Ξεκινάς όμορφα και χαρωπά, γεμάτη κέφι και ενέργεια να πας για τις καθημερινές εξωτερικές δουλειές.

Ντύνεσαι, βάφεσαι, φτιάχνεις μαλλί με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση και μπαίνεις στο αυτοκίνητο για μια βόλτα που θα σου κρατήσει ΣΙΓΟΥΡΑ την διάθεση... ανεβασ-μένει; Όλα θα ήταν πολύ όμορφα και πολύ παραμυθένια αν οι τελειωμένες πρώην σχέσεις μάς αφιέρωναν τραγούδια που δεν ακούμε, ας πούμε μια Φαραντούρη (που χωρίς να θέλω να προσβάλλω την αοιδό ακούγεται λιγότερο από την νεολαία σε σχέση με τον Βέρτη), έναν Μάριο Φραγκούλη, έναν Τέρυ Χρυσό βρε αδερφέ.

Έλα όμως που ο σατανάς που λέγεται ραδιόφωνο αν θέλει να σε συγχύσει, μπορεί να το κάνει με τον πιο εύκολο τρόπο. Τόσα τραγούδια έχει η ελληνική δισκογραφία, δεν κατάλαβα δηλαδή, πας εσύ μουσικέ παραγωγέ για "καλημέρα" πρωί πρωί και μου βάζεις το <<Αν δεν κοιτάζω εσένα>> του Χατζηγιάννη; Άντε δίνεις τόπο στην οργή, ξεροκαταπίνεις, μονολογείς πως έτυχε αλλά κάπου εκεί ο νους σε γυρνάει γύρω στα έξι χρονάκια πίσω για να θυμηθείς τον σαρδανάπαλο που το άκουγε κάθε πρωί και θυμόταν εσένα! Φουντώνεις, ξαναφουντώνεις, ξεπηδά και ένα κοσμητικό προς τον εαυτό σου μέχρι που τελειώνει το τραγούδι και μπαίνει το επόμενο. Εντάξει όλα καλά, καθαρό το πεδίο, αυτό δεν θυμίζει τίποτα ας συνεχίσουμε με την καλή μας διάθεση τα ψώνια μας.

Το ωραίο του θέματος είναι πως κάθε πρωί όταν σκοπεύεις να πας στο περίπτερο, η πρώτη σου σνομπαρία προς εσέ είναι πως σαν αράπης κάπνισες και χθες το βράδυ. Σήμερα όμως όχι! Θα καπνίσεις μισό πακέτο. Κατεβαίνεις, παίρνεις τα τσιγαράκια σου, μπαίνεις στο αυτοκίνητο ξανά και τσουπ! Πάλι ο σατανάς μεταμορφωμένος σε ράδιο, <<αφιερώνει στην γυναίκα του με πολύ λαχτάρα το τραγουδάκι που ακολουθεί...Νίκος Βέρτης στη συνέχεια και "Ένα ψέμα">>. Πλάκα ΜΕ κάνεις! Ψάχνεις απεγνωσμένα για τυχόν κάμερες στο αυτοκίνητο, μπας και σπάει κάποιος πλάκα μαζί σου και δεν το έχεις καταλάβει. Ανοίγεις πακέτο, βγάζεις το Marlboro, το ανάβεις με πολύ πάθος και νταλλλλλγκά, βάζεις πρώτη και φεύγεις. Έχεις ανοίξει την ένταση και ο νους ταξιδεύει έναν χρόνο πίσω. No comments! Ούτε να τα σκέφτεσαι δεν θες. Ποιον να βρίσεις; Εσένα; Εκείνον; Η αλήθεια είναι πως αυτό το τραγούδι κατά βάθος είναι το αγαπημένο σου και έχεις κάψει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο ούτως ή άλλως. Ε ναι! Ας μην κλαιγόμαστε χωρίς λόγο. Μην συγχύζεσαι όμως, είναι πρωινό Δευτέρας, μην καταδικάζεις την εβδομάδα.

Αφού έχεις ξεμπερδέψει με όλες τις δουλειές και τα ψώνια, ώρα για τον εαυτό σου. Ποιος θα έλεγε όχι σε έναν ζεστό νεσκαφέ στην αγαπημένη σου καφετέρια; Μπαίνεις μέσα όλο τσαχπινιά και νάζι, έχεις μοστράρει και το λαμπερό σου χαμόγελο, χαιρετάς τα γκαρσόνια και τον μπάρμαν που έχει βαρεθεί να βλέπει την μάπα σου κάθε τρεις και λίγο εκεί (όχι ότι τον χαλάει εδώ που τα λέμε) και κάθεσαι στο αγαπημένο σου τραπέζι. Ο ζεστός και αχνιστός καφές σου σπάει την μύτη και ανυπομονείς να γευθείς εκείνη την πρώτη γουλιά. <<...nevermind I'll find, someone like you, I wish nothing but the best for you...>> κάθεται η γουλιά στον λαιμό, να και τα πρώτα θύματα. Σιγά κορίτσι μου θα πνιγείς! Ξέρω, ξέρω, ο σατανάς που λέγαμε; Μονολογείς τι γίνεται σήμερα. Η διάθεσή σου έχει αρχίσει και πέφτει σιγά σιγά. Και πως να μην πέσει δηλαδή; Μια βόλτα βγήκες να κάνεις, όλη η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια σου. Τσιγάρο! Δεν σου φτάνει, δεν ικανοποιείσαι, παίρνεις τον καφέ σε πλαστικό και φεύγεις. Περπατάς να δεις τις βιτρίνες, βλέπεις κάνα δυο γνωστές σου, την μία κολλητή σου, έναν συμμαθητή από το σχολείο, να και ο πρώην με την νέα του κουκλίτσα. Εμ πες το ντε! Πες το ρε σύμπαν πως με προϊδεάζεις όλη μέρα γι'αυτό που θα δω.

Αυτοκίνητο, όπισθεν, πάμε σπίτι. Ο σταθμός έχει μείνει από πριν δυνατά και σου κόβει λίγο τα γόνατα από την τρομάρα σου. Στα διάλα! Έλα τώρα τι έπαθες. Πως είσαι έτσι; Ανοίγεις την θήκη, "πετάς" το "βινύλιο" στο μηχάνημα, ανεβάζεις ένταση και ταχύτητα και απολαμβάνεις. Έγινε που έγινε το κακό, ας το διασκεδάσουμε τουλάχιστον ολοκληρωτικά. Περνάνε από το αυτοκίνητο η Άντζελα, ο Παντελής, ο Γιάννης, να και ένας Νίκος, να και μια Δέσποινα. Ακολουθεί ο Αντώνης, συνεχίζουμε με Λένα και συνοψίζουμε με Νατάσα φυσικά! Τσιγάρα έχουμε; Από τα είκοσι έμειναν τα πέντε. Ακόμα και για τις υποχρεώσεις σε έξοδα βρίσκεσαι. Να θέλεις να αγιάσεις και να μην σε αφήνει ένα Cd-player. Μα είναι δυνατόν; Δεν υπάρχουν λύσεις. Ομοιοπαθητική. Θα ακούς και θα ανέχεσαι. Είναι που σου τα αφιέρωσαν δεν φταις εσύ. Βέβαια θα ήθελες κάθε φορά που ακούς ένα από τα τραγούδια τους, να είναι το συνδεδεμένο πρόσωπο μπροστά σου να τον "πληρώσεις" με μια σφαλιάρα. Τι γαλήνη! Τι ομορφιά! Δεν μπορείς όμως. Οπότε κορίτσι μου, κάθε φορά που έρχεται ένας Ρωμαίος, αφιέρωνε και εσύ κανένα χτυπητό τραγουδάκι να σε πιάνει και εσένα λόξιγκας μετά τον χωρισμό σας. Όχι, δεν θα μεγαλώνει το εντεράκι σου. Κάποιος θα σε βρίζει!

(το άρθρο "Μουσική καψούρα" δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2014 από το AridaiaNews.gr)