Καλοκαίρι 2014,
Σάββατο 23 Ιουνίου
Περπατώ αφηρημένη χαζεύοντας τον κόσμο γύρω μου. Πρόσωπα χαρούμενα, θλιμμένα, αγχωμένα, κάθε λογής πρόσωπα με σκυμμένο κεφάλι. Ζευγαράκια πάσης ηλικίας, παιδάκια που παίζουν, κοπέλες που βγαίνουν από τα μαγαζιά χαρούμενες για το νέο τους απόκτημα. Και κάπου εκεί γύρω είμαι και εγώ. Ανάμικτα συναισθήματα έχει αυτός ο κόσμος συμπεριλαμβανομένου και τα δικά μου. Εγώ απλά περπατώ σκεπτική και, ανά διαστήματα, παρατηρώ τους γύρω μου για να δω μήπως και ένας από όλους αυτούς που με περιτριγυρίζουν έχει την ίδια στάση, το ίδιο απλανές βλέμμα, την ίδια ίσια γραμμή στα χείλη. Δεν είναι λύπη αυτό που νιώθω, ούτε στεναχώρια. Δεν είναι μελαγχολία. Είναι κάτι σαν απολογισμός. "Μαστιγώνω" τον εαυτό μου με κοσμητικά επίθετα στα λάθη μου και με επιβραβεύω στις ένδοξες νίκες μου. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάτι αγκάθια. Άλλα σου ματώνουν το δάχτυλο όταν τα πειράζεις και, άλλα, μόνο που τα βλέπεις, νομίζεις ότι θα σε πειράξουν αν τα πλησιάσεις. Ένα από αυτά έχει το όνομα "έρωτας".
Πως τολμάω και το συζητώ ακόμα; Πως τολμάω και ελπίζω, βαδίζοντας προς το εξιδανικευμένο; Μου τραβάει την προσοχή ένα κοριτσάκι που κλαίει. Μικρό σε ηλικία, κάπου στα οχτώ, κλαίει με τα χεράκια του να καλύπτουν το αναψοκοκκινισμένο του πρόσωπο, επειδή το χτύπησε ο πατέρας. Την χαστούκισε γιατί έπεσε με το ποδήλατο και έσκισε το σαγόνι της. Κακοποιό στοιχείο της κοινωνίας! Παιδί είναι και θα πέσει. Στα συναισθήματά μου προστίθενται και τα νεύρα.
Κάθομαι προβληματισμένη σε ένα παγκάκι. Χτυπάει το κινητό. Δεν το σηκώνω για κανέναν απολύτως λόγο. Αγναντεύω στον ορίζοντα, ενώ ο νους μου έχει κολλήσει εκεί στο ίδιο θέμα. Έρωτας! Όλοι το περιγράφουν σαν κάτι υπέροχο που σε ξεσηκώνει και σε αναζωογονεί. Σε ξαναζωντανεύει, και προσθέτει στον οργανισμό εξωπραγματικές δυνάμεις. Είναι μια ανώτερη δύναμη που δεν σε ρωτάει στην άφιξή της. "Εγώ την μισώ! Την μισώ, την μισώ αυτή την δύναμη". Ήμουν υπέρ και δίπλα της και τώρα είμαι ενάντια και απέναντί της. Δεν θέλω να την σκέφτομαι, δεν θέλω να την κάνω θέμα συζήτησης. Πολλές φορές όταν πληγωνόμουν, ορκιζόμουν πως εκείνη η φορά ήταν η τελευταία που μου έδινα την ευκαιρία να ερωτευτώ.
Και κάπου εκεί, αναλύοντας μέσα μου τον κακοποιό έρωτα, μου έρχεται στο μυαλό ο πρώην. Ο άνθρωπος που μου έμαθε να προσέχω εμένα, βάζοντάς με να υπόσχομαι για χατήρι του να κάνω πράγματα. Εκείνος ο μοναδικός πρώην που, ενώ δεν με έκανε να τον μισήσω με την ειλικρίνειά του, με έκανε να μισήσω και να αποκηρύξω τον έρωτα. Ξαναχτυπάει το κινητό. Βλέπω στην αναγνώριση την νέα επαφή που προστέθηκε στο κινητό μου πριν από έναν μήνα. Έχει αρχίσει και ανησυχεί αλλά εγώ δεν έχω διάθεση να του μιλήσω. Απορρίπτω την κλήση και στέλνω γραπτό μήνυμα "Είμαι καλά, απλά έχω λίγη δουλειά. Θα σε πάρω μόλις τελειώσω. Σε φιλώ!".
Ξαναπέφτω με ζήλο και φθόνο στις σκέψεις μου. Αυτή την φορά σκέφτομαι την κατάσταση με τον νυν. Είναι καλό και γλυκό παλικάρι. Αφιερώνει χρόνο και θα αφιέρωνε πολύ περισσότερο αν δεν τον φρέναρα. Ήμουν ειλικρινής απέναντί του και του εξήγησα τι συμβαίνει με εμένα αλλά, εκείνος, υποστηρίζει προφανώς πως ο επιμένων νικά. Πηγαίνει με τα νερά μου, αν και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα κάνει τέτοιο "μπαμ" που θα ακουστεί πανελλαδικώς. Του έδωσα την δυνατότητα να φύγει μακρυά μου μα επαναλαμβάνει συνεχώς πως βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα, οπότε μένει δίπλα μου.
Γυρνώ αριστερά το κεφάλι και βλέπω στο δίπλα παγκάκι ένα ζευγαράκι να ανταλλάσσει φιλιά σφιχταγκαλιασμένοι. Επιστρέφω το κεφάλι μου στην ίδια θέση με πριν και μουρμουρίζω "ο έρωτας είναι μια οφθαλμαπάτη". Είναι οφθαλμαπάτη, είναι ένα δαχτουλουργικό κόλπο άριστα στημένο, που εκτελείται μπροστά στα μάτια μας, κάνοντάς μας να χάσκουμε σαν μικρά παιδιά. Είναι ένα μπαλόνι που αν το ακουμπήσει καρφίτσα, γεμίζουν τα παιδικά μας μάτια με δάκρυα. Είναι το ίδιο ακριβώς μπαλόνι με την στάμπα του αγαπημένου ήρωα καρτούν που λύνεται από τον καρπό, ενώ νομίζαμε ότι είναι σφιχτά δεμένο. Το παρακολουθούμε να φεύγει ψηλά στον ουρανό και, με το βλέμμα μας, το αποχαιρετούμε, ελπίζοντας πως η μαμά θα μας βρει ένα νέο ίδιο μπαλόνι. Αυτό είναι ο έρωτας!
Έρχονται στο μυαλό τα λόγια μιας φίλης που, όταν συζητάμε, προσπαθεί να με πείσει πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πλέον πάνω σε αυτό το θέμα. Εκεί που είχαμε κάποτε την ίδια άποψη, τώρα δεν μπορώ να την πείσω και ίσως δεν έχω πια την ανάγκη να το κάνω. Το ψυχολογικό χάος που μου προσφέρει αυτή η αναθεματισμένη λέξη δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς, οπότε δεν μπαίνω στην διαδικασία να εξηγώ. Οι γύρω μου κουράστηκαν να με βλέπουν μόνη, προβληματισμένη και να το ρίχνω συνέχεια έξω. Αυτοί που με ξέρουν καλά, ξέρουν πως όλο αυτό είναι αντιδράσεις. Μα τους ξεγελώ εύκολα ... ή έτσι νομίζω πως κάνω!
Η ώρα έχει πια περάσει και εγώ πρέπει να συνοψίσω τις σκέψεις μου. Ξέρω πως αν μείνω και σκεφτώ εκτενέστερα κάποια πράγματα της ζωής μου, δεν θα θέλω να γυρίσω πίσω. Χτυπάει η ειδοποίηση γραπτού μηνύματος στο κινητό. "Μου λείπεις... σήκωσε το τηλέφωνο να σε ακούσω λίγο". Μήνυμα που με έκανε να χαμογελάσω. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως να μην μπορέσω να ερωτευτώ ποτέ ξανά. Έχω απαρνηθεί δια παντός τους εφήμερους ενθουσιασμούς που σου προσφέρει ο έρωτας. Σίγουρα η μοναχική ζωή δεν παλεύεται. Ο κάθε ανθρώπινος χαρακτήρας είναι οι επιλογές του είτε σωστές είτε λάθος. Έζησα την έως τώρα ζωή μου έντονα, και συνεχίζω να το κάνω. Ο δυναμικός και, εν συνεχεία, κεφάτος χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπουν να εξωτερικεύω την λύπη μου.
Σηκώνομαι απ΄το παγκάκι και περπατώ με τα χέρια στις τσέπες. Χαμογελώ αμήχανα γιατί μου φαίνεται αστεία η εξέλιξή μου από την μια στιγμή στην άλλη. Αισθάνομαι ότι και η σημερινή μέρα, όπως οι προηγούμενες, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα να με πείσω για το ότι ίσως είμαι υπερβολική. Θυμάμαι τα καμώματά μου όλα, ένα-ένα, από πιτσιρίκα μέχρι τώρα. Ό,τι αγάπησα, ό,τι ερωτεύτηκα, ό,τι γούσταρα να έχω δικό μου το διεκδίκησα και με το παραπάνω. Το λαχτάρησα; Το απέκτησα! Έτσι είμαι εγώ. Ό,τι καψουρεύτηκα, το άφησα να με διαλύσει. Το πλήρωσα με το παραπάνω. Όσα πλήρωσα πλήρωσα όμως. Δεν έχω άλλα λεφτά για να πληρώνω πονεμένους έρωτες. Τώρα κοιτάω το ΕΓΩ και αφού το ΕΓΩ δεν έγινε ΕΜΕΙΣ, "μοναξιά μου για πες τον καφέ πως τον θες;".
Ώρα για να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο. Οικογένεια, φίλες και φίλοι, νέος σύντροφος και ο καιρός γαρ εγγύς για την επόμενη απομόνωση στον εαυτό μου. Εαυτέ μου σε αγάπησα, αλλά δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ. Όλους όσους πέρασαν ναι, αλλά εσένα όχι. Και μην ελπίζεις πως θα το κάνω ποτέ...
(η μυθοπλασία "Αποκήρυξα τον έρωτα" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)
Σάββατο 23 Ιουνίου
Πως τολμάω και το συζητώ ακόμα; Πως τολμάω και ελπίζω, βαδίζοντας προς το εξιδανικευμένο; Μου τραβάει την προσοχή ένα κοριτσάκι που κλαίει. Μικρό σε ηλικία, κάπου στα οχτώ, κλαίει με τα χεράκια του να καλύπτουν το αναψοκοκκινισμένο του πρόσωπο, επειδή το χτύπησε ο πατέρας. Την χαστούκισε γιατί έπεσε με το ποδήλατο και έσκισε το σαγόνι της. Κακοποιό στοιχείο της κοινωνίας! Παιδί είναι και θα πέσει. Στα συναισθήματά μου προστίθενται και τα νεύρα.
Και κάπου εκεί, αναλύοντας μέσα μου τον κακοποιό έρωτα, μου έρχεται στο μυαλό ο πρώην. Ο άνθρωπος που μου έμαθε να προσέχω εμένα, βάζοντάς με να υπόσχομαι για χατήρι του να κάνω πράγματα. Εκείνος ο μοναδικός πρώην που, ενώ δεν με έκανε να τον μισήσω με την ειλικρίνειά του, με έκανε να μισήσω και να αποκηρύξω τον έρωτα. Ξαναχτυπάει το κινητό. Βλέπω στην αναγνώριση την νέα επαφή που προστέθηκε στο κινητό μου πριν από έναν μήνα. Έχει αρχίσει και ανησυχεί αλλά εγώ δεν έχω διάθεση να του μιλήσω. Απορρίπτω την κλήση και στέλνω γραπτό μήνυμα "Είμαι καλά, απλά έχω λίγη δουλειά. Θα σε πάρω μόλις τελειώσω. Σε φιλώ!".
Ξαναπέφτω με ζήλο και φθόνο στις σκέψεις μου. Αυτή την φορά σκέφτομαι την κατάσταση με τον νυν. Είναι καλό και γλυκό παλικάρι. Αφιερώνει χρόνο και θα αφιέρωνε πολύ περισσότερο αν δεν τον φρέναρα. Ήμουν ειλικρινής απέναντί του και του εξήγησα τι συμβαίνει με εμένα αλλά, εκείνος, υποστηρίζει προφανώς πως ο επιμένων νικά. Πηγαίνει με τα νερά μου, αν και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα κάνει τέτοιο "μπαμ" που θα ακουστεί πανελλαδικώς. Του έδωσα την δυνατότητα να φύγει μακρυά μου μα επαναλαμβάνει συνεχώς πως βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα, οπότε μένει δίπλα μου.
Έρχονται στο μυαλό τα λόγια μιας φίλης που, όταν συζητάμε, προσπαθεί να με πείσει πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πλέον πάνω σε αυτό το θέμα. Εκεί που είχαμε κάποτε την ίδια άποψη, τώρα δεν μπορώ να την πείσω και ίσως δεν έχω πια την ανάγκη να το κάνω. Το ψυχολογικό χάος που μου προσφέρει αυτή η αναθεματισμένη λέξη δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς, οπότε δεν μπαίνω στην διαδικασία να εξηγώ. Οι γύρω μου κουράστηκαν να με βλέπουν μόνη, προβληματισμένη και να το ρίχνω συνέχεια έξω. Αυτοί που με ξέρουν καλά, ξέρουν πως όλο αυτό είναι αντιδράσεις. Μα τους ξεγελώ εύκολα ... ή έτσι νομίζω πως κάνω!
Η ώρα έχει πια περάσει και εγώ πρέπει να συνοψίσω τις σκέψεις μου. Ξέρω πως αν μείνω και σκεφτώ εκτενέστερα κάποια πράγματα της ζωής μου, δεν θα θέλω να γυρίσω πίσω. Χτυπάει η ειδοποίηση γραπτού μηνύματος στο κινητό. "Μου λείπεις... σήκωσε το τηλέφωνο να σε ακούσω λίγο". Μήνυμα που με έκανε να χαμογελάσω. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως να μην μπορέσω να ερωτευτώ ποτέ ξανά. Έχω απαρνηθεί δια παντός τους εφήμερους ενθουσιασμούς που σου προσφέρει ο έρωτας. Σίγουρα η μοναχική ζωή δεν παλεύεται. Ο κάθε ανθρώπινος χαρακτήρας είναι οι επιλογές του είτε σωστές είτε λάθος. Έζησα την έως τώρα ζωή μου έντονα, και συνεχίζω να το κάνω. Ο δυναμικός και, εν συνεχεία, κεφάτος χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπουν να εξωτερικεύω την λύπη μου.
Ώρα για να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο. Οικογένεια, φίλες και φίλοι, νέος σύντροφος και ο καιρός γαρ εγγύς για την επόμενη απομόνωση στον εαυτό μου. Εαυτέ μου σε αγάπησα, αλλά δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ. Όλους όσους πέρασαν ναι, αλλά εσένα όχι. Και μην ελπίζεις πως θα το κάνω ποτέ...
(η μυθοπλασία "Αποκήρυξα τον έρωτα" δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2014 από το Noizy.gr με την υπογραφή μου ως Tania DeFee)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου