Κεκλεισμένων των θυρών! (μυθοπλασία)

Όταν θα πεις το "ύστατο χαίρε" στη ζωή που ονειρεύτηκες μαζί του, όταν θα δεις σε slow motion αυτά τα λίγα ή πολλά όνειρα να εξατμίζονται, όταν θα αισθάνεσαι την καρδιά σου να σφίγγει και να ραγίζει, όλος αυτός ο συναισθηματικός πόνος σε κάνει να δίνεις μια κλωτσιά στην πόρτα που άνοιξες και να φωνάζεις <<φύγε γρήγορα>>. 
<<Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω>>
<<Να πάρεις αγκαλιά τις επιλογές,τις προτεραιότητες, τα λόγια, όσα έταξες και αυτά που δεν έκανες και να μείνεις μακριά από το τηλέφωνό μου. Αρνούμαι ... Αρνούμαι να επιλέγεις να με πονάς. Επιλέγω να πονάω μόνη μέχρι μια μέρα να εξατμιστεί και αυτός ο πόνος>>.

Κλείσε την πόρτα δυνατά. Τόσο δυνατά, όσο δυνατό ήταν το τρίξιμό της όταν την άνοιξες να μπει. Το άκουσμα αυτού του δυνατού χτύπου θα σου θυμίσει σε κλάσματα δευτερολέπτου ό,τι πιο όμορφο έχεις να θυμάσαι από την κοινή σας (μικρή ή μεγάλη) πορεία. Λίγες μικρές αναμνήσεις που καθώς έρχονται στο μυαλό θυμίζουν το πλατύ σου χαμόγελο ευτυχίας και η καρδιά, αυτή που τώρα σε προδίδει ανεξέλεγκτα, κάνει ένα χοροπηδητό και μετά καταρρέει. Χτυπάει βαριά, αργά και σταθερά μιας που βιώνει έναν μικρό θρήνο.

Διάβασα τυχαία τις προάλλες πως η ερωτική απογοήτευση έχει τα ίδια συμπτώματα στον οργανισμό με αυτά της απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Ομολογώ πως δεν το είχα συνδυάσει ... Απεξάρτηση η μία, απεξάρτηση και η άλλη. Απεξάρτηση από το εθιστικό θέαμα του προσώπου του που όταν θα τον δεις τυχαία ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ, τρέμει για λίγο το σώμα, χάνεται ο αυτοέλεγχος και προσπαθείς να ανακτήσεις τις λίγες δυνάμεις σου. Νιώθεις πως αν τον κοιτάξεις ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, θα προδώσει η ματιά σου όλα όσα σκέφτεσαι, όλα όσα νιώθεις ακόμα και αυτά που δεν θα ήθελες ποτέ να μοιραστείς με άνθρωπο. Νιώθεις το βλέμμα του να σε περνάει ακτινογραφία και εσύ στέκεσαι άγαλμα δείχνοντας με μαεστρία ότι είσαι δυνατή και δεν θα σε λυγίσει ξανά! Όχι πάλι ρε φίλε... 

Περνάει από το μυαλό σου αστραπιαία ο λόγος που έκλεισες την πόρτα του και ανορθώνεις. Ισιώνεις τους ώμους και θυμάσαι τι σε πόνεσε. Επαναλαμβάνεις ξανά "όχι πάλι..." και συνεχίζεις "τα δεδομένα τα δικά μου σου απέδειξα ότι αλλάζουν αντιστρόφως ανάλογα με του απέναντι. Τα δεδομένα τα δικά σου για εμένα όμως δεν άλλαξαν. Κάνε το πράξη! Αλλιώς φύγε και μην κοιτάς πίσω". Μπαμ!

Ξέρω πως θα ήθελες να την κλείσεις αυτή τη ριμάδα πόρτα ήρεμα και απαλά αλλά, πίστεψέ με, είναι ανέφικτο γιατί δεν το πιστεύει κανείς από τους δύο. Δεν μπορείς προπάντων εσύ να πιστέψεις ότι ήρθε το τέλος. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να έρθει αυτό το τέλος. Όσο "ήρεμα και απαλά" κατεβάσεις το πόμολο, τόσο πιο πολλές φορές η καρδιά και των δύο θα μονολογήσει "εμείς οι δύο θα τα ξαναπούμε σύντομα". Και τα ξαναλέτε! Όντως τα ξαναλέτε. Τι λέτε; Μπαρούφες για να καλυφθεί το συναισθηματικό κενό των ημερών που χάθηκαν που δεν τα λέγατε. Επικοινωνία τύπου << Να σου πω ένα νέο; Χθες έφαγα μακαρόνια!>>
<<Ουάου! Αλήθεια; Τι εκπληκτικά νέα είναι αυτά...>>
Από εδώ, από εκεί, μία ώρα συνομιλία και αποτέλεσμα μηδενικό για το καίριο πρόβλημά σας.

Όσο πιο νωπό είναι, τόσο πιο δύσκολα ξανανοίγεις πόρτες. Φαντάσου να σου χτυπήσει κάποιος ενώ περνάς την φάση σου και να ανοίξεις. Αναμαλλιασμένη, ξενυχτισμένη, με μια ατελείωτη μυρωδιά νικοτίνης, τα μάτια μισόκλειστα γιατί αρνείσαι να ανοίξεις ακόμα και αυτά και τον κοιτάς σαν το σιχαμερό έντομο που ΤΟΛΜΑΕΙ να εισέλθει στον χώρο σου σε πολύ λάθος χρόνο. <<ΤΙ ΘΕΣ;>>, δύο λέξεις μονάχα με μια προδιάθεση απειλής φτάνουν για να τον κάνουν να το βάλει στα πόδια. Και ή που θα μασήσει ταραμά και θα γίνει καπνός, γιατί φοβάται τα δύσκολα, φοβάται την ανάληψη ευθυνών και γενικά φοβάται που αναπνέει και ζει, ή που θα μπαστακωθεί πεισματικά με τα χέρια σταυρωμένα να λύσει το μυστήριο του τριγώνου των Βερμούδων.
Που στο εύχομαι το τελευταίο γιατί είναι "όμορφο να βρεις κάποιον να κατακτήσει το κορμί σου, μα είναι ακόμα πιο όμορφο να βρεις αυτόν που θα κατακτήσει την ψυχή σου"!

Κλείσε την πόρτα καλή μου, αρκετά πούντιασες με μισάνοιχτες πόρτες...
Κλείσε την δυνατά με θόρυβο και εις άλλα (χτυπήματα) με υγεία!

* για την φίλη μου Χριστίνα, που σίγουρα περίμενε ένα άρθρο σαν όλα τα άλλα μα εγώ επέμενα μέσα μου πως πιο πολύ θα την αγγίξει συναισθηματικά ένα άρθρο-μυθοπλασία 

Θάρρος ή αλήθεια;

Editorial

Εννιά μήνες ... εννιά ολόκληροι μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που μπήκα να σου κάνω την τελευταία μου καταχώρηση. Ήταν η συνέντευξη με την Αργυρώ τότε, θυμάσαι; Ήταν μια πολύ καλή εποχή ψυχολογικά μέχρι που ξεκίνησε μια ανεξέλεγκτη κατιούσα. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα έμπνευσης και δεν ήθελα να σε βλέπω καν. Γιατί σε έστησα με τόση αγάπη, με τόσο κόπο, αφιέρωσα ώρες και χρόνια γραψίματος για να σε γεμίσω και δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το εγκατέλειψα και αυτό! Αυτό που όχι μόνο με γέμιζε, αλλά έκανε τα ατομικά μου ταξίδια να παίρνουν άλλη διάσταση. Κάθε τι όμως έχει τον λόγο του που γίνεται και εγώ επέστρεψα να σε ελευθερώσω από την σκόνη που σε σκέπασε αυτούς τους μήνες απουσίας μου. Είμαι εδώ, είμαι ξανά εδώ με νέους στόχους στο κεφάλι μου, στήνοντας μια νέα ζωή και δίπλα μου συνοδοιπόρος σε αυτό θα είσαι και εσύ!

Στα χρόνια του δημοτικού είχαμε ένα παιχνίδι που, αν δεν κάνω λάθος, μέχρι σήμερα διαιωνίζεται. Λεγόταν "θάρρος ή αλήθεια" και σκοπός του ήταν να "ψιλοεκτίθεσαι" όποια επιλογή και αν διάλεγες από τις δύο. Στο "θάρρος" η παρέα σε έβαζε να κάνεις κάτι risky που θα έδειχνες ότι δεν διστάζεις να το κάνεις και, ομοίως, στο "αλήθεια" σου έκαναν μια ερώτηση που ήξερε κάποιος από όλους ότι ήταν όντως αλήθεια αυτό που ρωτούσαν οι υπόλοιποι και έπρεπε εσύ απλά να το παραδεχτείς γιατί αλλιώς καιγόσουν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το παιχνίδι καλείσαι να το παίξεις καθημερινά στην ζωή σου. Καλείσαι να έχεις το θάρρος να αποφασίσεις και να πράξεις και επιπλέον, καλείσαι να παραδεχτείς αλήθειες στον εαυτό σου.

- Θάρρος ή αλήθεια; Θάρρος!

Έχεις το θάρρος να παλέψεις για την ευτυχία σου; Να παλέψεις και να την διεκδικήσεις ακόμα και αν χρειαστεί να φτύσεις αίμα γι'αυτή. Να μάθεις να μην "βολεύεσαι" με τα ημίμετρα και με ό,τι δεν σου κλειδώνει το μυαλό και δεν στο απασχολεί ευχάριστα αλλά δυσάρεστα. Να φροντίσεις να ρίξεις γροθιά στο μαχαίρι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι και η νέα μέρα που ξημέρωσε για εσένα είναι μια ακόμα μέρα απόλυτης μελαγχολίας και πολύωρης σκέψης καθώς τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει παρά μόνο εσύ! Μόνο εσύ αλλάζεις και κάνεις εκπτώσεις στον εαυτό σου, δεν το βλέπεις; Πως ήσουν, πως έγινες και πως θα γίνεις με τον δρόμο που ακολουθείς; Δεν θα αλλάξεις για κανέναν. Τέλος! Οι εκπτώσεις είναι για τα μαγαζιά. Θέλησε την ζωή σου πίσω και δώσε της νέους στόχους.

- Θάρρος ή αλήθεια; Αλήθεια!

Είναι αλήθεια ότι φοβάσαι για κάθε σου βήμα; Φόβος, τι είναι ο φόβος; Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που όταν σε κατακλύσει, σε δεσμεύει, σε μαστιγώνει μέχρι που σε καθηλώνει και δεν μπορείς να κάνεις βήμα μπρος. Ποιος δεν τον έχει νιώσει γύρω μας; Και όμως ο φόβος είναι ένα άχρηστο συναίσθημα που όταν καταλάβεις ότι ένα βήμα πιο μπροστά από τον φόβο είναι το "θάρρος", θα δώσεις στη ζωή σου μια άλλη γεύση. Νιώθεις σούπερ ήρωας! Ναι, νιώθεις σούπερ ήρωας! Δεν υπάρχει "φοβάμαι να κάνω αυτό". Κάνε το όσο και αν σε φοβίζει γιατί ό,τι και να σου φέρει μπροστά, είτε σωστό είτε λάθος, κάτι θα μάθεις και από τους δύο δρόμους που πιθανώς να επιλέξεις. Γιατί είναι πιο ρεαλιστικό να σου φέρει κάτι αρνητικό και όχι κάτι θετικό; 

- Θάρρος ή αλήθεια; Θάρρος!

Έχεις το θάρρος να ξεκινήσεις από την αρχή σαν να γεννήθηκες τώρα; Μόνος, με μόνη συντροφιά την οικογένεια. Γιατί αυτοί είναι και οι μόνοι που θα σε στηρίξουν όποιες και αν είναι οι διαφωνίες τους ως προς τις επιλογές σου. Θα σε συμβουλέψουν, θα σε συζητήσουν, μπορεί να γίνουν και επικριτικοί πολλές φορές αλλά στην τελική, εσύ είσαι ο δικός τους άνθρωπος και θα σε στηρίξουν. Φίλοι; Ποιοι φίλοι; Δύο-τρεις το πολύ και αυτοί δεν θα χρειάζονται τίποτα απολύτως για να σου σταθούν. Θα τους καταλάβεις ποιοι είναι. Είναι αυτοί που θα λάβεις ένα μήνυμα τύπου "έρχομαι να σε πάρω, δεν μπορώ να ξέρω ότι είσαι κλεισμένη στο σπίτι". "Τι κάνεις; Είσαι καλά; Έχω τρεχάματα γι'αυτό δεν έχω έρθει να σε δω αλλά να ξέρεις σε έχω στο μυαλό μου και θα σου στέλνω κάθε μέρα μέχρι να σε δω να τα πούμε". "Να έρθεις να σε δούμε, σε αγαπάμε και σε εκτιμάμε και ό,τι χρειαστείς είμαστε εδώ". Κάνε το βήμα μπρος και οι φίλοι σε όποια απόσταση και αν βρίσκονται, είναι εκεί! Θα σε στηρίξουν ακόμα και με μία κουβέντα μικρή, λακωνική και χωρίς πολλές φανφάρες.

-Θάρρος ή αλήθεια; Αλήθεια!

Είναι αλήθεια ότι ξεπέρασες κάθε φόβο σου και τα λίγα βήματα που έκανες σε οδηγούν στην όποια ευτυχία κυνηγάς; Είναι αλήθεια! Είναι αλήθεια πως μετά από κάθε σταύρωση έρχεται η ανάσταση. Δεν ζητάς πολλά, δεν ζητάς σχεδόν τίποτα. Το μόνο που ζητάς είναι ηρεμία και όσο βλέπεις ότι είσαι ήρεμος, τόσο πιο κοντά πηγαίνεις σε ό,τι θέλεις. Καταλαβαίνεις και μονολογείς ότι τώρα θα είσαι καλά όσο και αν δεν ήθελες πριν να παραδεχτείς ότι τώρα θα είσαι καλύτερα σε σχέση με αυτό που ήσουν. Είναι λίγα μόνο βήματα σαν αυτά τα πρώτα βήματα που κάνει ένα μικρό παιδί όταν προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του αλλά παραπατάει. Είναι ακριβώς τα ίδια βήματα! Και τι έγινε αν παραπάτησε, αν έπεσε και χτύπησε; Δεν έμαθε μετά να στέκεται και να περπατά όρθιο; 

Αυτό το παιχνίδι λοιπόν σε έχει μεγαλώσει και εσύ το παίζεις μόνος καθημερινά όταν κάνεις την αυτοκριτική σου πριν κοιμηθείς. Απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Και αν η τότε νεαρή σου ηλικία σε έβαζε να απαντάς "δεν κωλώνω ρε, θάρρος!", τώρα τι σε κάνει να κωλώνεις; Το ότι μεγάλωσες; Το ότι δεν θα κάνεις τα χατίρια άλλων; Ποιος από αυτούς τους άλλους νιώθει αυτό που νιώθεις μέσα σου εσύ; Ποιος από αυτούς τους άλλους έβγαλε τα καρφιά σου όταν σταυρώθηκες; ΚΑΝΕΙΣ! Αυτοί που σου τα έβγαλαν είναι και αυτοί που σε στήριξαν, που σε ένιωσαν και που σε έσπρωξαν να προχωρήσεις μπροστά. Προχώρα μπροστά! Θάρρος ή αλήθεια; 

Τάνια Πίντζου