Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;

Πως εκλαμβάνει ο καθένας μας μια δυναμική προσωπικότητα; Πως την αντιμετωπίζει; Τι είναι η δυναμική προσωπικότητα και ποια τα οφέλη της; Χρειάζεται κανείς να είναι σε έναν βαθμό δυναμικός ή το "τσάι και συμπάθεια" κερδίζει πάντα; Όλα αυτά τα ερωτήματα έλυνα τις μέρες που μας πέρασαν μέχρι που η γνώμη μου γι'αυτή την κατηγορία ολοκληρώθηκε. Δυναμική προσωπικότητα για εμένα, είναι ο άνθρωπος που επειδή ακριβώς έχει καλοσύνη και φιλοτιμία μέσα του, αν του πατήσεις τον κάλο, θα δεις την άλλη πλευρά του εαυτού του που σίγουρα είναι εντελώς διαφορετική αυτής που γνώρισες. Δεν είναι κακία, μήτε παραφροσύνη. Είναι κούραση του να δέχεται με εγκράτεια και σύνεση το μακρύ και το κοντό του καθενός. Είναι αντίδραση που δεν αρέσει ούτε στον ίδιο που αντιδράει αλλά την δείχνει γιατί ακριβώς δεν υπάρχει υπομονή να καρτερεί για την μελλοντική του δικαίωση.

Καταρχάς, ο κόσμος δύσκολα δέχεται ό,τι είναι διαφορετικό από εκείνον. Ό,τι ξεχωρίζει είτε καλό είτε κακό, δεν είναι άμεσα αποδεκτό από το περισσότερο ποσοστό του κόσμου. Παρόλα αυτά, υπάρχει δε και το ποσοστό εκείνων που μπορούν να καταλάβουν προς τι η αντίδραση ενός ατόμου τέτοιου. Ίσως να διαφωνούν, ίσως τελικά το λακονίζειν εστί φιλοσοφείν αλλά επειδή το λακονίζειν κούρασε όταν το χρησιμοποιούσε για πολλά συναπτά έτη, τώρα ο βούρδουλας είναι το μόνο μέσον επικοινωνίας. Για τον λεκτικό βούρδουλα μιλάμε πάντα. Σίγουρα λοιπόν, γίνεσαι δυναμική προσωπικότητα και δεν γεννιέσαι με αυτό το χάρισμα/κατάρα. Ο κόσμος μπερδεύει τις έννοιες και στα μάτια τους είσαι ο αγενής, ο νταλικιέρης, ο εγωιστής, ο, ο, ο... Και όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν σηκώνεις πολλά πολλά, δεν κλαψουρίζεις, δεν ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές, δεν γουστάρεις εύκολα όποιον και όποιον, δεν προσποιείσαι, δεν δέχεσαι ότι δεν ταιριάζει με το κεφάλι σου, δεν φοβάσαι, δεν θέλεις τα εύσημα και τα χειροκροτήματα κανενός, δεν τα ζητάς και δεν τα έχεις ανάγκη στην τελική. Είσαι αυτός που είσαι, τα'χεις καλά με τον εαυτό σου και βαδίζεις μόνος με την δική σου φιλοσοφία. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως οι απέναντι άλλων προσωπικοτήτων έχουν ανάγκη όλων αυτών των χαρακτηριστικών που προανέφερα. Σίγουρα όμως μια δυναμική προσωπικότητα, δεν έχει ανάγκη τίποτα από όλα αυτά.

Τα οφέλη μιας τέτοιας προσωπικότητας προφανώς και θα είναι διαφορετικά για τον κάθε άνθρωπο. Άλλος πιστεύει ότι δεν έχει οφέλη αυτό καθώς αναλώνεσαι σε καταστάσεις που ακριβώς επειδή δεν τις θες, ασχολείσαι μαζί τους και τις υπεραναλύεις. Άλλος πιστεύει πως το μόνο όφελος μιας τέτοιας προσωπικότητας είναι το να είσαι σε ένα διαρκές λεκτικό δούναι και λαβείν μέχρι να βρεις το δίκιο που σου αναλογεί. Το δικό μου πιστεύω είναι πως το όφελος γι'αυτούς τους ανθρώπους είναι να περάσουν στα μυαλά του περίγυρου που τον πνίγει πως "εσύ έχεις δικαίωμα σεβασμού και εκτίμησης, εμένα γιατί μου το αφαιρείς;". Δεν είναι μαγκιά, δεν είναι εξιλέωση, είναι καθαρή αντίδραση για κάθε δράση που δέχεται το άτομο αυτό. Όλοι οι άνθρωποι αποζητούμε τον σεβασμό που μας ανήκει. Τον σεβασμό τον κερδίζουμε όμως, δεν τον απαιτούμε. Εφόσον δεν με σέβεσαι λοιπόν, για ποιον λόγο απαιτείς το να σε σεβαστώ; Από εκεί ξεκινάει το σκεπτικό των ατόμων αυτών. Θεωρώ πως η βάση όλων αυτών των αντιδράσεων είναι σίγουρα η καταπατημένη καλοσύνη τους που είτε την εκμεταλλεύτηκαν είτε δεν την σεβάστηκαν. Δεν τους θεωρώ κακούς ανθρώπους, όχι γιατί ανήκω στην ομάδα τους (καθώς τυγχάνει να συναναστρέφομαι με αρκετούς της ίδιας κατηγορίας), αλλά γιατί μπορώ κατά κάποιον τρόπο να αναγνωρίσω τον λόγο όλων αυτών των αντιδράσεων που προκαλούν καθώς και που εξωτερικεύουν.

Θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους που χαρακτήρισα "τσάι και συμπάθεια" λόγω της καρτερικότητας τους που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που τους έρχονται. Ειλικρινά, πολλοί από εμάς σας θαυμάζουμε που η εγκράτεια και η σύνεση του λόγου σας είναι περισσότερη του θυμού και των νεύρων σας. Είστε το άκρον άωτον το δικό μας και όπως λέει και ο λαουτζίκος, τα ετερώνυμα έλκονται και επιβεβαιώνω. Σαφώς και η υπομονή με την αδιαφορία είναι το καλύτερο από όλα στον πόλεμο κάποιων, σαφώς και το να μην παίζεις το παιχνίδι τους είναι και αυτό ένα από τα καλύτερα μα εδώ εμπλέκονται και θέματα χαρακτήρα. Αν είσαι ήπιων τόνων άνθρωπος περισσότερο από τους άλλους, είναι φυσικό επακόλουθο να αντιμετωπίζεις έτσι τα της ζωής <<ξεράσματα>>. Αν είσαι λίγο πιο εκρηκτικός, τότε ο εγκέφαλος σου δίνει σήματα με νεκροκεφαλές, σφυριά, απαγορευτικά κτλ κτλ όπως στα καρτούν.

Εν κατακλείδι, αξίζει να αναφερθώ στο γεγονός ότι άνθρωποι είμαστε όλοι όπως και αν έχει πλαστεί ο χαρακτήρας του καθένα λόγω των βιωμάτων του. Όλοι αξίζουμε τον σεβασμό που μας αναλογεί. Όπως είπε και ο Λέων Τολστόι <<όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του>>. Αν δεν μπορείς εσύ να αλλάξεις τον εαυτό σου, πως έχεις την απαίτηση να αλλάξει τον εαυτό του ο απέναντι; Δεν είναι δύσκολο να συναναστραφείς με μια δυναμική προσωπικότητα. Ίσως είναι πιο σκληρός ο τρόπος τους αλλά πολλές φορές το να πιάνεις την ζωή από τα μαλλιά είναι καλύτερο από το να την φοβάσαι. Χίλιες φορές να είσαι μόνος χωρίς πολλούς ανθρώπους φανφάρες παρά με αυτούς και να πίνεις χάπια με την σέσουλα. Σκέψου το!

(το άρθρο "Που σταματάει η ευγένεια μιας δυναμικής προσωπικότητας;" δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2017 από το AridaiaNews.gr)