<<Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω>>
<<Να πάρεις αγκαλιά τις επιλογές,τις προτεραιότητες, τα λόγια, όσα έταξες και αυτά που δεν έκανες και να μείνεις μακριά από το τηλέφωνό μου. Αρνούμαι ... Αρνούμαι να επιλέγεις να με πονάς. Επιλέγω να πονάω μόνη μέχρι μια μέρα να εξατμιστεί και αυτός ο πόνος>>.
Κλείσε την πόρτα δυνατά. Τόσο δυνατά, όσο δυνατό ήταν το τρίξιμό της όταν την άνοιξες να μπει. Το άκουσμα αυτού του δυνατού χτύπου θα σου θυμίσει σε κλάσματα δευτερολέπτου ό,τι πιο όμορφο έχεις να θυμάσαι από την κοινή σας (μικρή ή μεγάλη) πορεία. Λίγες μικρές αναμνήσεις που καθώς έρχονται στο μυαλό θυμίζουν το πλατύ σου χαμόγελο ευτυχίας και η καρδιά, αυτή που τώρα σε προδίδει ανεξέλεγκτα, κάνει ένα χοροπηδητό και μετά καταρρέει. Χτυπάει βαριά, αργά και σταθερά μιας που βιώνει έναν μικρό θρήνο.
Διάβασα τυχαία τις προάλλες πως η ερωτική απογοήτευση έχει τα ίδια συμπτώματα στον οργανισμό με αυτά της απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Ομολογώ πως δεν το είχα συνδυάσει ... Απεξάρτηση η μία, απεξάρτηση και η άλλη. Απεξάρτηση από το εθιστικό θέαμα του προσώπου του που όταν θα τον δεις τυχαία ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ, τρέμει για λίγο το σώμα, χάνεται ο αυτοέλεγχος και προσπαθείς να ανακτήσεις τις λίγες δυνάμεις σου. Νιώθεις πως αν τον κοιτάξεις ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, θα προδώσει η ματιά σου όλα όσα σκέφτεσαι, όλα όσα νιώθεις ακόμα και αυτά που δεν θα ήθελες ποτέ να μοιραστείς με άνθρωπο. Νιώθεις το βλέμμα του να σε περνάει ακτινογραφία και εσύ στέκεσαι άγαλμα δείχνοντας με μαεστρία ότι είσαι δυνατή και δεν θα σε λυγίσει ξανά! Όχι πάλι ρε φίλε...
Περνάει από το μυαλό σου αστραπιαία ο λόγος που έκλεισες την πόρτα του και ανορθώνεις. Ισιώνεις τους ώμους και θυμάσαι τι σε πόνεσε. Επαναλαμβάνεις ξανά "όχι πάλι..." και συνεχίζεις "τα δεδομένα τα δικά μου σου απέδειξα ότι αλλάζουν αντιστρόφως ανάλογα με του απέναντι. Τα δεδομένα τα δικά σου για εμένα όμως δεν άλλαξαν. Κάνε το πράξη! Αλλιώς φύγε και μην κοιτάς πίσω". Μπαμ!
Ξέρω πως θα ήθελες να την κλείσεις αυτή τη ριμάδα πόρτα ήρεμα και απαλά αλλά, πίστεψέ με, είναι ανέφικτο γιατί δεν το πιστεύει κανείς από τους δύο. Δεν μπορείς προπάντων εσύ να πιστέψεις ότι ήρθε το τέλος. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να έρθει αυτό το τέλος. Όσο "ήρεμα και απαλά" κατεβάσεις το πόμολο, τόσο πιο πολλές φορές η καρδιά και των δύο θα μονολογήσει "εμείς οι δύο θα τα ξαναπούμε σύντομα". Και τα ξαναλέτε! Όντως τα ξαναλέτε. Τι λέτε; Μπαρούφες για να καλυφθεί το συναισθηματικό κενό των ημερών που χάθηκαν που δεν τα λέγατε. Επικοινωνία τύπου << Να σου πω ένα νέο; Χθες έφαγα μακαρόνια!>>
<<Ουάου! Αλήθεια; Τι εκπληκτικά νέα είναι αυτά...>>
Από εδώ, από εκεί, μία ώρα συνομιλία και αποτέλεσμα μηδενικό για το καίριο πρόβλημά σας.
Όσο πιο νωπό είναι, τόσο πιο δύσκολα ξανανοίγεις πόρτες. Φαντάσου να σου χτυπήσει κάποιος ενώ περνάς την φάση σου και να ανοίξεις. Αναμαλλιασμένη, ξενυχτισμένη, με μια ατελείωτη μυρωδιά νικοτίνης, τα μάτια μισόκλειστα γιατί αρνείσαι να ανοίξεις ακόμα και αυτά και τον κοιτάς σαν το σιχαμερό έντομο που ΤΟΛΜΑΕΙ να εισέλθει στον χώρο σου σε πολύ λάθος χρόνο. <<ΤΙ ΘΕΣ;>>, δύο λέξεις μονάχα με μια προδιάθεση απειλής φτάνουν για να τον κάνουν να το βάλει στα πόδια. Και ή που θα μασήσει ταραμά και θα γίνει καπνός, γιατί φοβάται τα δύσκολα, φοβάται την ανάληψη ευθυνών και γενικά φοβάται που αναπνέει και ζει, ή που θα μπαστακωθεί πεισματικά με τα χέρια σταυρωμένα να λύσει το μυστήριο του τριγώνου των Βερμούδων.
Που στο εύχομαι το τελευταίο γιατί είναι "όμορφο να βρεις κάποιον να κατακτήσει το κορμί σου, μα είναι ακόμα πιο όμορφο να βρεις αυτόν που θα κατακτήσει την ψυχή σου"!
Κλείσε την πόρτα καλή μου, αρκετά πούντιασες με μισάνοιχτες πόρτες...
Κλείσε την δυνατά με θόρυβο και εις άλλα (χτυπήματα) με υγεία!
* για την φίλη μου Χριστίνα, που σίγουρα περίμενε ένα άρθρο σαν όλα τα άλλα μα εγώ επέμενα μέσα μου πως πιο πολύ θα την αγγίξει συναισθηματικά ένα άρθρο-μυθοπλασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου